Έστω ότι x είναι νορμάλ (2 Ιουνίου 2007)

ENGLISH

Είμαι στην τελική ευθεία! Το καλοκαίρι ξεκινά και τα βάσανά μου όπου να ’ναι τελειώνουν: Ολοκληρώνω τις εργασίες μου και θα ενδώσω σε μεγάααλες διακοπές για να «γεμίσω τις μπαταρίες» όπως λένε. Το περιμένω πώς και πώς, καθώς για περισσότερο από έναν χρόνο με κυνηγάνε οι προθεσμίες και δεν βρίσκω ελεύθερο χρόνο να κάνω και πολλά – καμιά φορά ούτε να κοιμηθώ. Βλέπω τη νύχτα και τη μέρα να εναλλάσσονται έξω από το παράθυρό μου· πάω για ύπνο όταν το ξυπνητήρι του γείτονα τον ξυπνάει για να πάει στη δουλειά.

Όταν λοιπόν οι νορμάλ άνθρωποι πηγαίνουν στη δουλειά, στέκομαι για λίγα λεπτά στο μπαλκόνι, βλέποντας την πόλη που ξυπνάει και μετά πέφτω για ένα σύντομο ύπνο…

Χθες βράδυ βγήκα για ποτό με ένα φίλο, που μου έλεγε ότι δεν είναι νορμάλ, χρησιμοποιώντας μερικές από τις σκέψεις / πράξεις του ως παραδείγματα. Γνωρίζοντάς τον για λίγο καιρό, αλλά αρκετά καλά για να τον καταλαβαίνω σε βάθος, καθώς μιλούσε αναγνώριζα σε αυτόν κομμάτια του εαυτού μου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και οι δύο έχουμε την τάση να σπρώχνουμε τους εαυτούς μας στα άκρα, με τη μόνη διαφορά ότι όταν φτάνουμε σ’ αυτά, εγώ φοβάμαι και πατάω φρένο, ενώ αυτός πατάει το γκάζι, έτσι, για να δει τι θα συμβεί…

Απλά μαθηματικά: έστω ότι το Α δεν είναι νορμάλ, και το Β μοιάζει με το Α, τότε ούτε το Β είναι νορμάλ, έτσι δεν είναι;

Ζητώ συγγνώμη για τα «μαθηματικά», αλλά έχοντας μια αδελφή που περνάει όλο της το χρόνο με θεωρήματα, προτάσεις, εξισώσεις, έχω συνηθίσει αυτή την «εκκεντρική» διάλεκτο. Στις ταινίες οι μαθηματικοί είναι πάντα οι περίεργοι. Σε μένα όμως μου φαίνονται αρκετά νορμάλ, καθώς έχω συνηθίσει να τη βλέπω να ξυπνάει το βράδυ για να γράψει κάποιο θεώρημα και το βρίσκω πολύ συνηθισμένο να ζω σε ένα δωμάτιο γεμάτο με χαρτιά με ακατανόητα σύμβολα, σχέδια, σημειώσεις.

Πρόσφατα κάποιος της είπε ότι στην ηλικία της θα έπρεπε να ενδιαφέρεται λιγότερο για τα μαθηματικά και περισσότερο για τα παιδιά και το γάμο, γιατί αυτό είναι «νορμάλ» για μια γυναίκα. Πράγμα που μου κέντρισε την περιέργεια να δω τι θεωρείται «νορμάλ». Έτσι αποφάσισα να μελετήσω παραδείγματα «νορμάλ» ανθρώπων: κοιτάζοντας προσεκτικά, είδα πολλούς από αυτούς (εντάξει, όχι όλους, δε θέλω να είμαι |απόλυτη| ) να θυσιάζουν τα όνειρα και τις ανάγκες τους προκειμένου να φτάσουν στην Αγία Τριάδα της κανονικότητας: δουλειά, οικογένεια, παιδιά.

Είναι αυτό νορμάλ; Να πιστεύεις ότι υπάρχει μια συνταγή για την ευτυχία που αποτελείται μονάχα από αυτά τα τρία συστατικά και ότι οτιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένο να αποτύχει;

Είναι αυτό νορμάλ; Να προσπαθείς να χωρέσεις σε ένα μικρό κουτί κόβοντας και πετώντας όποια κομμάτια του εαυτού σου δε χωράνε μέσα;

Ή μήπως είναι απλά θέμα ορισμού, ανάλογα με το πώς ορίζει κανείς το νορμάλ; (Η αδελφή μου μου είχε εξηγήσει κάποτε ότι στα μαθηματικά 1+1 δεν κάνει πάντα 2, εξαρτάται από τον ορισμό…)

Παρά τις αμφιβολίες μου, άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτοί που δεν χωράνε/ δε θέλουν να χωρέσουν σε αυτό το «κουτί» δεν είναι διαφορετικοί, αλλά…

Βρε μπας και είμαστε τίποτα περίεργοι;

Μετά το ποτό αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα, και, αναπόφευκτα περάσαμε από την Rambla, το πιο πολυσύχναστο σημείο της Βαρκελώνης (για να μην πω του πλανήτη).

Συνηθισμένοι άνθρωποι (νορμάλ ή περίεργοι που προσπαθούν να φανούν νορμάλ υιοθετώντας μια συνηθισμένη εμφάνιση) / Φρικιά παντός είδους, σχήματος, χρώματος (περίεργοι ή νορμάλ που προσπαθούν να κρύψουν πόσο βαρετοί είναι υιοθετώντας αυτή την περίεργη εμφάνιση;).

Βρετανίδες που ήρθαν για bachelor party και κυκλοφορούν με φωτεινούς δονητές στα κεφάλια.

Χοντρές γριές τρανσέξουαλ που πειράζουν τους περαστικούς.

Ισπανοί κλαμπόβιοι με παντελόνια λεοπάρ και φωσφοριζέ πουπουλένια σακάκια, ρασταφάρι, πάνκ, γκοθάδες, μεταλάδες.

Άνθρωποι να πίνουν, να φωνάζουν, να κατουράνε στη μέση του δρόμου, να σκοτώνουν την ώρα τους.

Καλλιτέχνες του δρόμου, πουτάνες, μουσικοί, πρεζόνια, τουρίστες, ζητιάνοι…

Τους κοιτάω, μετά κοιτάω και μας και ρωτάω στο φίλο μου:

«Είσαι σίγουρος ότι δεν είμαστε νορμάλ;»

Υ.Γ. Προσπάθησα να απαλείψω τα προσωπικά στοιχεία όσο μπορούσα. Ας αφήσω τον αγαπημένο μου Γιάννη Αγγελάκα να γεμίσει τα κενά:

«Τα κανονικά παιδιά

Γεννιούνται κανονικά

Μεγαλώνουν κανονικά

Ονειρεύονται κανονικά

Ερωτεύονται κανονικά

Και πεθαίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ»

Πες μου μαμά

Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά

Που αν και γεννιούνται κανονικά

Δε μεγαλώνουν κανονικά

Δεν ονειρεύονται κανονικά

Ούτε ερωτεύονται κανονικά

Πες μου μαμά

Πες μου αν πεθαίνουν

Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά

Η φωτογραφία είναι από το Gay Pride 2007 της Βαρκελώνης…