Τι μέρα και αυτή! Αρχή της εβδομάδας, δουλειά και πάλι! Μισώ τη δουλειά μου τη Δευτέρα. Την Τετάρτη όχι και τόσο, την Πέμπτη καθόλου. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Ωχ τι πετριά ήταν αυτή; Ποιος στο καλό… Α, ναι, αυτός εκεί στο βάθος που απολαμβάνει τη δουλειά… Τι λέει; «Η δουλειά σου είσαι εσύ». Ωχ, μ’ έστειλε, τι το ήθελα το chat πρωινιάτικα…
Το σκέφτομαι για λίγα δευτερόλεπτα και του δίνω τα δίκια, πριν φύγω τρέχοντας για το σταθμό του τρένου. Εκεί, με το κεφάλι μου ακόμα να πονάει από την κοτρώνα (εντάξει, ήταν τα κρασιά που είχα κατεβάσει το βράδυ της Κυριακής), παρατηρώ τις φάτσες. Η ημέρα των ζωντανών νεκρών: όλοι με το βλέμμα χαμένο, κακόκεφοι, σιωπηλοί, ακίνητοι μέχρι να φτάσει το τρένο και να μπουν με μηχανικές κινήσεις σαν κουρδισμένα παιχνίδια. Ανατριχιάζεις να τους βλέπεις και μόνο, μπρρρ… Η δουλειά τους είναι αυτοί;
Και εγώ που κάνω τόσα διαφορετικά πράγματα, τι απ’ όλα είμαι τελικά: η δουλειά που κάνω για να βγάζω τα μισά προς το ζην ή η άλλη που αγαπώ, που κρατάει στη σκέψη μου σε εγρήγορση και μου τρώει σχεδόν όλο το χρόνο (χωρίς όμως να αποφέρει όσα χρειάζομαι…); Ή μήπως όλα αυτά τα σχέδια που προσπαθώ να υλοποιήσω και να κάνω πραγματικότητα ώστε να εκτονώσω τη δημιουργική μου πλευρά (τα οποία προς το παρόν μου παίρνουν χωρίς να μου δίνουν); Σχιζοφρένεια σκέτη…
Σίγουρα οι δουλειές που επιλέγω από πάθος και όχι από ανάγκη αντιπροσωπεύουν σε μεγάλο βαθμό τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου, τις προσδοκίες και τα σχέδιά μου, τη ζωή που θέλω να δημιουργήσω και να ζήσω. Όλα αυτά είναι εγώ, ένα κομμάτι μου όμως, και υπάρχουν τόσα πολλά: αυτό που αναπνέει στις τρελές φιέστες και στις πλάκες με τους φίλους, εκείνο που τρέφεται από τα ήσυχα απογεύματα με εκ βαθέων εξομολογήσεις, το άλλο που μεγαλώνει σε μέρες αγαπησμισουσπάθους και εκείνο που ενηλικιώνεται μέσα στη μοναξιά.
Βέβαια τον τελευταίο καιρό με έχει καταλάβει το κομμάτι εκείνο που ψάχνει μανιωδώς στις εκπτώσεις για παπούτσια και τελικά πληρώνει όσο όσο για το «τέλειο» ζευγάρι· φωνάξτε τον εξορκιστή γρήγορα, γιατί αυτό το δαιμόνιο με αναγκάζει να δουλεύω περισσότερες ώρες σε πράγματα που δε μου αρέσουν προκειμένου να βγάζω αρκετά για ν' αγοράζω πράγματα που μ’ αρέσουν… Τελικά το πράγμα κάνει κύκλο και ναι! Οι δουλειές μου είμαι εγώ!
Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ να βγάζω κάποια χρήματα από τη δουλειά που επέλεξα (εξάλλου σε αυτήν αναφερόταν ο εν λόγω «αναμάρτητος»). Όμως τι γίνεται με όλους αυτούς που πρέπει να κάνουν δουλειές που δεν τους εκφράζουν; Είναι όλοι αυτοί η δουλειά τους, μια δουλειά που κάνουν για να βγάλουν τα προς το ζην και μόνο;
Τότε γιατί τόση μιζέρια το πρωινό της Δευτέρας; Ή βρίσκονται σε άρνηση αυτού που είναι… ή είναι κάτι άλλο, διαφορετικό από τη δουλειά τους.
Ευτυχώς μέσα στο τρένο, με μαγικό τρόπο η μιζέρια εξαφανίζεται: Την ώρα που κάνω τις τελευταίες ετοιμασίες για τη δουλειά μου, άμπρα κατάμπρα εκσφενδονίζομαι από τον καταλανικό χειμώνα κάπου στη δυτική Αφρική: Ένας μουσικός από τη Γκάμπια που κάθεται λίγο πιο πέρα στο τρένο έχει βγάλει ένα παράξενο όργανο και παίζει χαρούμενη μουσική από την πατρίδα του. Ο ήλιος μπαίνει στο βαγόνι και τα χρώματα της Αφρικής ζωντανεύουν τα μουντά προάστια της Βαρκελώνης που τρέχουν έξω από το παράθυρό μου. Φτάνω στη δουλειά χαμογελώντας…
Υ.Γ.: Και μιας και έκλεισα με μουσική, ας θυμηθούμε το αλησμόνητο, διαχρονικό και πάνσοφο τραγούδι των Στρούμφ:
Δευτέρα κάτι έχω
Την Τρίτη δεν αντέχω
Τετάρτη πως βαριέμαι
Την Πέμπτη δεν κρατιέμαι
Παρασκευή πρωί
Λαλαλαλαλαλαλα
Απ’ όλες τις ημέρες η Κυριακή μ’ αρέσει!
Στη φωτογραφία street art και πάλι!
