Πίστευε ή μη… πάντως ερεύνα

ENGLISH

Πάσχα στη Βαρκελώνη. Ολίγον άχρωμο. Ούτε τα πυροτεχνήματα του ελληνικού Πάσχα (που είναι σε ένα μήνα από τώρα) ούτε οι πομπές του ισπανικού. Αν και δεν πιστεύω, πρέπει να παραδεχτώ ότι το Πάσχα μου αρέσει σαν γιορτή· μακριά από το κιτς και τη χαρά-με-το-στανιό των Χριστουγέννων, έχει μια μελαγχολία και ένα μυστικισμό που προέρχεται από τα βάθη του χρόνου· πολύ πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, την εποχή αυτή με τις ίδιες πομπές θρηνούσαν το θάνατο και γιόρταζαν την αναγέννηση της φύσης κατά την άνοιξη. Η πίστη άλλαξε, οι τελετές παρέμειναν, ίσως και κάτι από την ουσία του πράγματος: η υπενθύμιση της ζωής και του θανάτου.

Εγώ δηλώνω «αγνωστικίστρια», δηλαδή αν μου κάνανε γκάλοπ στο δρόμο για την πίστη, θα τσέκαρα το κουτάκι «δεν ξέρω / δεν απαντώ».

Μου φαίνεται τόσο εύκολο να πιστέψεις σε κάτι τέλειο, ανώτερο, δυνατό και να εναποθέσεις όλες τις εξηγήσεις και ελπίδες σε αυτό. Ποτέ δε θα σε απογοητεύσει, ποτέ δε θα σε διαψεύσει. Αρκεί να πιστέψεις και βρίσκεις τις αιτίες και τις αποδείξεις για να στηρίξεις την πίστη σου. Όποτε θέλεις κάτι, προσεύχεσαι και το ζητάς και άμα δε σου έρθει «δεν ήταν θέλημα θεού». Εύκολο. Όμως σε μένα δεν αρέσουν τα εύκολα…

Σέβομαι όμως τις πεποιθήσεις των άλλων και προσπαθώ να μην είμαι δύσπιστη, να σκέφτομαι πριν αντικρούσω, να ψάχνω πριν απορρίπτω. Έτσι και χθες, που μου έλεγε μια φίλη μου ότι βρήκε όλες τις απαντήσεις στην αστρολογία. Πρώτη αντίδραση: "Γιατί σώνει και καλά πρέπει να έχω παρόμοιο χαρακτήρα με κάποιον που γεννήθηκε την ίδια μέρα και ώρα με μένα;". Παρόλα αυτά φτιάχνω καφέ και ψάχνω το ζώδιό μου… «Η υπερβολική κατανάλωση καφέ θα βλάψει την υγεία σας» γράφει… Καλέ, πού το είδε αυτό το μέντιουμ, στα άστρα ή στο φλιτζάνι;

Η αγαπημένη μου γιαγιά έβλεπε το μέλλον στο φλιτζάνι του καφέ. Και έκανε μάγια διαφόρων ειδών, για να μας προστατέψει από το «κακό μάτι», κάτι που μου φαινόταν πολύ διασκεδαστικό.

Οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν στο «κακό μάτι», δηλαδή ότι κάποιος μπορεί να σε κοιτάξει περίεργα και να σε πιάσει πονοκέφαλος (σαν αυτόν που έχω όλη μέρα σήμερα, ωωωωχ!) ή να πάθεις οτιδήποτε. Αν τολμήσεις να πεις ότι δεν πιστεύεις, σου λένε ότι «δε σε πιάνει, γι’ αυτό». Και εγώ βέβαια αντιγυρίζω «και εσείς πιστεύετε, γι’ αυτό σας πιάνει»… Η εξήγηση απλή: αυθυποβολή.

Αυθυποβολή και αυταπάτη. Αν σε αυτήν προσθέσετε και ένα γερό μίγμα χημικών αντιδράσεων στον εγκέφαλο, τι έχουμε; Έρωτα.

Κάποτε πίστεψα στον ένα και μοναδικό, απόλυτο και αιώνιο έρωτα. Επειδή ήμουν ερωτευμένη. Για αρκετά χρόνια τον ζούσα, τέλειο και αναλλοίωτο. Μετά έφαγα μια σφαλιάρα και ξύπνησα. Στην σκληρή πραγματικότητα: μπορεί να αγαπάς κάποιον αλλά να μην μπορείς να μείνεις μαζί του, μπορεί να σε εκπλήξει, να σε απογοητεύσει και να πρέπει να τον βγάλεις από τη ζωή σου και να συνεχίσεις, ακόμα και αν τα αμοιβαία αισθήματα παραμένουν.

Τώρα πια βλέπω τα πράγματα καθαρά και ξέρω ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, βέβαια βαθιά μέσα μου γνωρίζω ότι αν έρθει ο έρωτας ξανά η λογική θα πάει περίπατο!

"Έρωτας ή τίποτα"… το σύνθημα της φίλης μου που είναι ερωτευμένης. Μόλις μου το είπε ευθύς μου ήρθε οίστρος και έγραψα ποίημα. Όχι για τον "έρωτα", αλλά για το "τίποτα", γιατί δύσκολα ερωτεύομαι.

Όπως βλέπετε η τέχνη κατέχει σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου, όχι τόσο σαν προσωπική δημιουργία (ασχολούμαι με όλα και από λίγο και σε τίποτα δεν είμαι ιδιαίτερα καλή), όσο σαν πηγή έμπνευσης, συγκίνησης, πνευματικής διέγερσης μέσα από το έργο των άλλων.

Τελευταία όμως ένιωσα να με απογοητεύει, να με εγκαταλείπει, δε μ’ ενδιέφερε πια… Είπα θα τα παρατήσω… Όμως ένας στίχος, μια μελωδία, μια επίσκεψη σε εκθέσεις και αποφάσισα να πιστέψω και πάλι. Στην τέχνη άρα και στη δουλειά μου, που είναι άμεσα εξαρτημένη από αυτήν – και την είχα αφήσει πίιιιιισω! Εξακολουθώ να έχω τις στιγμές αμφιβολίας και απογοήτευσης, αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι που να με συγκινεί περισσότερο, οπότε επιμένω.

Πιστεύω στην τέχνη γιατί εκφράζει το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου. Και με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν. Όταν με ρωτάνε αν πιστεύω στο θεό, απαντώ «εγώ πιστεύω στον άνθρωπο». Στον άνθρωπο που μπορεί να καταστρέψει και να αυτοκαταστραφεί, να σε κοιτάει κατάματα και να λέει ψέματα, να σε απογοητεύσει, να σε πληγώσει, να φύγει και να σε ξεχάσει. Είναι όμως εδώ, μπορείς να τον δεις, να τον μυρίσεις, να τον αισθανθείς, να τον αφήσεις να σου αλλάξει τη ζωή ή να τον προσπεράσεις. Το να πιστεύεις σε αυτόν σημαίνει να πιστεύεις στον εαυτό σου.

Εδώ σε θέλω, στα δύσκολα…

Στη φωτογραφία ένα graffiti της Miss Van, σε ένα τοίχο στο Raval...

[Virtual] Alter Ego

ENGLISH

Πάει ένας χρόνος τώρα που αποφάσισα να κάνω προφίλ στο Myspace . Τα κίνητρα σοβαρά: μόλις είχε κάνει ο κολλητός+συγκάτοικος το δικό του και παραπονιόταν ότι μόνο τον Tom είχε φίλο. Οπότε μπήκα και εγώ να γίνουμε πολλοί. Η πρόκληση μεγάλη: μέσα σε μια σελίδα να συνοψίσεις ποιος είσαι (ή ποιος θα ’θελες να είσαι) τι σου αρέσει, τι θέλεις από τη ζωή… ή μάλλον τη virtual ζωή σου. Μέσα σε λίγη ώρα πήρε σάρκα και οστά… ή μάλλον καλύτερα pixel και bite ένα alter ego. Εικονικό.

Άρχισε να κοινωνικοποιείται ταχύτατα: μέσα σε λίγη ώρα δέχτηκε αιτήσεις για φιλία. Το θεώρησα χρέος μου να τις εξετάσω προσεκτικά και να απαντήσω στα μηνύματα ένα προς ένα (καλά, μόνο δύο ήταν, δεν ήταν και τόσος κόπος). Πράγμα που δεν ξαναέκανα σχεδόν ποτέ· γιατί έρχονταν σε τέτοια συχνότητα και πυκνότητα, που κινδύνευα να μου τρώει το virtual alter ego μου όλο και περισσότερο χρόνο από την προσωπική μου ζωή· είχα προλάβει όμως στο μεταξύ να κάνω καμιά δεκαριά virtual γνωριμίες και μία πραγματική… Στη συνέχεια το alter ego μου άρχισε να μεγαλώνει· να γνωρίζει ολοένα και περισσότερους φίλους – αυτό τον καιρό έχει καμιά 200αριά από τους οποίους μόνο 20 είναι κοινοί με τους δικούς μου- να αλλάζει τραγούδια, χρώματα και εικόνες, να κλέβει φωτογραφίες από την προσωπική μου ζωή και να τις παρουσιάζει σαν πραγματικές εμπειρίες του, να σκίζει σελίδες από τις σημειώσεις μου και να τις παρουσιάζει σαν σκέψεις δικές του, να μαθαίνει να μιλάει τα πρώτα του ελληνικά στο Blogspot, να ανταλλάσσει ιδέες σε ιντερνετικά forum, να βρίσκει άλλους φίλους στο Facebook.

Κάποιες φορές οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν στο internet, κάποιες φορές στην πραγματική ζωή· μου έχει τύχει να με συστήσουν σε έναν άγνωστο και να του δηλώσω ότι «ναι, σε ξέρω, είμαστε φίλοι στο MySpace». Τελικά, όσο και να απέρριπτα την ιδέα να αφιερώνω χρόνο σε αυτό τον άλλο μου εαυτό, κάποιες φορές τροφοδοτούσε τη ζωή μου· αν και συνήθως αυτός ήταν που έπαιρνε τροφή από τη δική μου.

Ανοίγω την τωρινή σελίδα μου: η θάλασσα που κολυμπάω το καλοκαίρι στο φόντο, κάποιες από τις ταινίες και τα βιβλία που αγάπησα στα ενδιαφέροντα, μια φωτογραφία μου όλο νάζι σε πρώτο πλάνο, κάποιοι από τους φίλους μου στην πρώτη σελίδα. Στέκομαι και το κοιτάω: τι σχέση έχει αυτό με μένα; Είναι ο καθρέφτης μου ή η σκιά μου;

Προκειμένου να καταλάβω, αποφασίζω να κάνω μια περιοδεία στα προφίλ φίλων που γνωρίζω πραγματικά· μπορώ να δω πτυχές τους σε αυτά, πράγματα που άγνωστοι δε θα καταλάβαιναν… Ο αγαπημένος του στίχος σαν μότο, το αγαπημένο της τραγούδι σαν ήχος, ο λατρεμένος της φραπές σαν σύμβολο, οι ιδέες του σε πρώτο πλάνο, ο αγαπημένος του τόπος διακοπών στο φόντο, το δίκαια μοιρασμένο πάθος της για κουλτούρα και υποκουλτούρα φάτσα φόρα (μα πορνοστάρ δίπλα δίπλα με καλλιτέχνες στους top friends;). Όλοι βγάζουν κάτι από το πάθος και την τρέλα τους στο virtual πρόσωπό τους.

Αλλά κανείς μας δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια σελίδα. Κατά κάποιο τρόπο το virtual alter ego είναι ένας κλώνος που είναι παντού και πουθενά, που μας επιτρέπει να είμαστε τόσο μακριά και τόσο κοντά στους φίλους μας – και να δηλώνουμε την παρουσία αυτή με σύντομα σχόλια ή μηνύματα.

Κοιτάζοντας τα virtual alter ego ποτέ δεν μπορείς να γνωρίσεις στ’ αλήθεια τους ανθρώπους που τα φτιάχνουν… αλλά μπορείς να φανταστείς πώς είναι: Άνθρωποι πίσω από μια οθόνη. Όπως εγώ και συ.

Υ.Γ.: Η πρώτη σελίδα που έκανα είχε πρόβλημα και αναγκάστηκα να την ξαναφτιάξω από την αρχή, λίγες ώρες αργότερα, ολόιδια με την πρώτη. Όμως, επειδή δεν κατάφερα να κατεβάσω αυτή τη σελίδα, υπάρχει ακόμα και μπορείτε να δείτε το πρώτο προφίλ μου. Κάπως έτσι λοιπόν με γνωρίσατε πριν από ένα χρόνο: prwto_profil

Στη φωτογραφία μερικά από τα virtual alter ego μου...