Πίστευε ή μη… πάντως ερεύνα

ENGLISH

Πάσχα στη Βαρκελώνη. Ολίγον άχρωμο. Ούτε τα πυροτεχνήματα του ελληνικού Πάσχα (που είναι σε ένα μήνα από τώρα) ούτε οι πομπές του ισπανικού. Αν και δεν πιστεύω, πρέπει να παραδεχτώ ότι το Πάσχα μου αρέσει σαν γιορτή· μακριά από το κιτς και τη χαρά-με-το-στανιό των Χριστουγέννων, έχει μια μελαγχολία και ένα μυστικισμό που προέρχεται από τα βάθη του χρόνου· πολύ πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, την εποχή αυτή με τις ίδιες πομπές θρηνούσαν το θάνατο και γιόρταζαν την αναγέννηση της φύσης κατά την άνοιξη. Η πίστη άλλαξε, οι τελετές παρέμειναν, ίσως και κάτι από την ουσία του πράγματος: η υπενθύμιση της ζωής και του θανάτου.

Εγώ δηλώνω «αγνωστικίστρια», δηλαδή αν μου κάνανε γκάλοπ στο δρόμο για την πίστη, θα τσέκαρα το κουτάκι «δεν ξέρω / δεν απαντώ».

Μου φαίνεται τόσο εύκολο να πιστέψεις σε κάτι τέλειο, ανώτερο, δυνατό και να εναποθέσεις όλες τις εξηγήσεις και ελπίδες σε αυτό. Ποτέ δε θα σε απογοητεύσει, ποτέ δε θα σε διαψεύσει. Αρκεί να πιστέψεις και βρίσκεις τις αιτίες και τις αποδείξεις για να στηρίξεις την πίστη σου. Όποτε θέλεις κάτι, προσεύχεσαι και το ζητάς και άμα δε σου έρθει «δεν ήταν θέλημα θεού». Εύκολο. Όμως σε μένα δεν αρέσουν τα εύκολα…

Σέβομαι όμως τις πεποιθήσεις των άλλων και προσπαθώ να μην είμαι δύσπιστη, να σκέφτομαι πριν αντικρούσω, να ψάχνω πριν απορρίπτω. Έτσι και χθες, που μου έλεγε μια φίλη μου ότι βρήκε όλες τις απαντήσεις στην αστρολογία. Πρώτη αντίδραση: "Γιατί σώνει και καλά πρέπει να έχω παρόμοιο χαρακτήρα με κάποιον που γεννήθηκε την ίδια μέρα και ώρα με μένα;". Παρόλα αυτά φτιάχνω καφέ και ψάχνω το ζώδιό μου… «Η υπερβολική κατανάλωση καφέ θα βλάψει την υγεία σας» γράφει… Καλέ, πού το είδε αυτό το μέντιουμ, στα άστρα ή στο φλιτζάνι;

Η αγαπημένη μου γιαγιά έβλεπε το μέλλον στο φλιτζάνι του καφέ. Και έκανε μάγια διαφόρων ειδών, για να μας προστατέψει από το «κακό μάτι», κάτι που μου φαινόταν πολύ διασκεδαστικό.

Οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν στο «κακό μάτι», δηλαδή ότι κάποιος μπορεί να σε κοιτάξει περίεργα και να σε πιάσει πονοκέφαλος (σαν αυτόν που έχω όλη μέρα σήμερα, ωωωωχ!) ή να πάθεις οτιδήποτε. Αν τολμήσεις να πεις ότι δεν πιστεύεις, σου λένε ότι «δε σε πιάνει, γι’ αυτό». Και εγώ βέβαια αντιγυρίζω «και εσείς πιστεύετε, γι’ αυτό σας πιάνει»… Η εξήγηση απλή: αυθυποβολή.

Αυθυποβολή και αυταπάτη. Αν σε αυτήν προσθέσετε και ένα γερό μίγμα χημικών αντιδράσεων στον εγκέφαλο, τι έχουμε; Έρωτα.

Κάποτε πίστεψα στον ένα και μοναδικό, απόλυτο και αιώνιο έρωτα. Επειδή ήμουν ερωτευμένη. Για αρκετά χρόνια τον ζούσα, τέλειο και αναλλοίωτο. Μετά έφαγα μια σφαλιάρα και ξύπνησα. Στην σκληρή πραγματικότητα: μπορεί να αγαπάς κάποιον αλλά να μην μπορείς να μείνεις μαζί του, μπορεί να σε εκπλήξει, να σε απογοητεύσει και να πρέπει να τον βγάλεις από τη ζωή σου και να συνεχίσεις, ακόμα και αν τα αμοιβαία αισθήματα παραμένουν.

Τώρα πια βλέπω τα πράγματα καθαρά και ξέρω ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, βέβαια βαθιά μέσα μου γνωρίζω ότι αν έρθει ο έρωτας ξανά η λογική θα πάει περίπατο!

"Έρωτας ή τίποτα"… το σύνθημα της φίλης μου που είναι ερωτευμένης. Μόλις μου το είπε ευθύς μου ήρθε οίστρος και έγραψα ποίημα. Όχι για τον "έρωτα", αλλά για το "τίποτα", γιατί δύσκολα ερωτεύομαι.

Όπως βλέπετε η τέχνη κατέχει σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου, όχι τόσο σαν προσωπική δημιουργία (ασχολούμαι με όλα και από λίγο και σε τίποτα δεν είμαι ιδιαίτερα καλή), όσο σαν πηγή έμπνευσης, συγκίνησης, πνευματικής διέγερσης μέσα από το έργο των άλλων.

Τελευταία όμως ένιωσα να με απογοητεύει, να με εγκαταλείπει, δε μ’ ενδιέφερε πια… Είπα θα τα παρατήσω… Όμως ένας στίχος, μια μελωδία, μια επίσκεψη σε εκθέσεις και αποφάσισα να πιστέψω και πάλι. Στην τέχνη άρα και στη δουλειά μου, που είναι άμεσα εξαρτημένη από αυτήν – και την είχα αφήσει πίιιιιισω! Εξακολουθώ να έχω τις στιγμές αμφιβολίας και απογοήτευσης, αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι που να με συγκινεί περισσότερο, οπότε επιμένω.

Πιστεύω στην τέχνη γιατί εκφράζει το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου. Και με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν. Όταν με ρωτάνε αν πιστεύω στο θεό, απαντώ «εγώ πιστεύω στον άνθρωπο». Στον άνθρωπο που μπορεί να καταστρέψει και να αυτοκαταστραφεί, να σε κοιτάει κατάματα και να λέει ψέματα, να σε απογοητεύσει, να σε πληγώσει, να φύγει και να σε ξεχάσει. Είναι όμως εδώ, μπορείς να τον δεις, να τον μυρίσεις, να τον αισθανθείς, να τον αφήσεις να σου αλλάξει τη ζωή ή να τον προσπεράσεις. Το να πιστεύεις σε αυτόν σημαίνει να πιστεύεις στον εαυτό σου.

Εδώ σε θέλω, στα δύσκολα…

Στη φωτογραφία ένα graffiti της Miss Van, σε ένα τοίχο στο Raval...