Δεσποινίς ετών 29

ENGLISH

Βραδινή έξοδος με τη Μαλού στη Ραβάλ, και το ένα (ποτό) φέρνει το άλλο, αποφασίζουμε να πάμε με κάτι φίλους σε ένα κλαμπάκι εκεί κοντά, ονόματι “les enfants”. Οκ, τα γαλλικά μου δεν είναι και τέλεια, αλλά ήξερα τι σήμαινε αυτό. Δεν πίστεψα όμως ότι θα είναι «τα παιδιά» όνομα και πράγμα: το μαγαζί τίγκα στην πιτσιρικαρία. Επειδή όμως είμαι γκόμενα παντός καιρού και επιπλέον η μουσική μου άρεσε, ξεχύθηκα στην πίστα να κάνω τα τρελά μου.

Εκεί που έπαιζε το Push it των Salt’ n’ Pepper και εκτελούσα με επιτυχία τη χορευτική φιγούρα «κούνα τον κώλο χαμηλά και τέντωσέ τον την ώρα που κουνάς το στήθος μέσα έξω» τραγουδώντας μες την καλή χαρά, κατανοώ ότι οι υπόλοιποι γύρω μου δε φαίνονται και τόσο εξοικειωμένοι με το τραγούδι. Και ξαφνικά έρχεται η συνειδητοποίηση: δεν ξέρουν το τραγούδι γιατί οι περισσότεροι από αυτούς… οι περισσότεροι από αυτούς… (Ω! Φοβάμαι να το ξεστομίσω) ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1990!!!

Έντρομη ρωτάω το Τ.Π. (Τρελό Πιπίνι) που χόρευε μαζί μου πότε γεννήθηκε. «Το 1987» μου απαντάει, γλιτώνοντάς με τελευταία στιγμή από καρδιακό επεισόδιο – έχουμε τα χρονάκια μας βλέπετε. «Τη χρονιά που βγήκε αυτό το τραγούδι…» του πετάω ατυχώς και άντε να το μαζέψω μετά… Τώρα τι να πω; «Ξέρεις, αυτό το τραγούδι το άκουγε η γιαγιά μου, εγώ προσωπικά δε το θυμάμαι»; Η φοβερή αλήθεια δεν μπορεί να αποσιωπηθεί: γεννήθηκα τη δεκαετία του 1970!!! Εντάξει, στο τέλος της, αλλά στη δεκαετία του ’70 παρόλα αυτά… περίπου 9 μήνες μετά τους σεισμούς του καλοκαιριού του 1978 - οι οποίοι παρεμπιπτόντως πρέπει να επέδρασαν θετικά στη λίμπιντο του κόσμου, γιατί γνωρίζω αρκετούς στη Θεσσαλονίκη που γεννήθηκαν την άνοιξη του 1979.

Πάντα έκανα παρέα με μεγαλύτερους και το «είσαι μικρή ακόμα» ήταν η επωδός κάθε φορά που ήθελα να τους ακολουθώ σε μπαρ και κλαμπ, να όμως που μερικά χρόνια αργότερα βρίσκομαι με χάσμα γενεών απέναντι σε μια γενιά που είχε κινητά και internet από τα γεννοφάσκια της.

Με καταλαβαίνετε; Για να δούμε…

Αν αρχίσατε να μιλάτε όταν στην εξουσία ανέβαινε ο Παπανδρέου, ο Mitterrand ή ο Gonzalez…

Και όταν πήγατε σχολείο στους χάρτες έγραφε «ΕΣΣΔ» και «Γιουγκοσλαβία»

Αν δε σας άφηναν να παίζετε έξω όταν εξερράγη το Chernobyl από το φόβο της ραδιενέργειας…

Και πανηγυρίσατε τη νίκη της Ελλάδας στο Eurobasket του 1987 ακούγοντας το «Final Countdown»

Αν βλέπατε τα Στρουμφ, το Niels Hogelson και την Candy Candy (στα δύο και μοναδικά κανάλια της κρατικής τηλεόρασης)…

Και διαβάζατε τις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα και τους Μυστικούς 7 αντί για Harry Potter

Αν ερωτευτήκατε για πρώτη φορά λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου…

Και πέσατε σε μελαγχολία τη μέρα που πέθανε ο Kurt Cobain

Αν γίνατε grunge και πετάξατε τα μαλλιά πάνω στο πρόσωπο…

Φορώντας All Star, Doc Martin’s ή Stan Smith, πάντα με μπουφάν fly και καρό πουκάμισο (ευτυχώς τα All Star επιστρέψανε!)

Αν είδατε τις αλάνες όπου παίζατε να γίνονται τσιμέντο και γκρίζοι τοίχοι

Που γρήγορα καλύφθηκαν με graffiti και street art

Αν γράφατε κασέτες με τους Radiohead, τους Blur, τους Pixies…

Kαι αγοράζατε με το χαρτζιλίκι σας δίσκους βινυλίου

Ή τρέχατε σε rave και ακούγατε Ρrodigy πριν γίνουν μεγάλοι και τρανοί (είχαν έρθει και στη γειτονιά μου θυμάμαι…)

Αν είδατε σε συναυλία τους U2, το Moby ή τους Portishead

Και δε χάνατε ούτε ένα live από τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά ή τους Stereo Nova…

Αν πήρατε το πρώτο σας CD μετά τα 14 (τα DVD ήρθαν πολύυυυ αργότερα)…

Και χρησιμοποιήσατε υπολογιστή για πρώτη φορά στην εφηβεία (δεν είχε καν Windows!)

Αν βλέπατε μπροστά σας τουβλάκια μέρα νύχτα παίζοντας tetris…

Και ξενυχτούσατε ακούγοντας ραδιόφωνο με το walkman κάτω από τα παπλώματα

Αν περιμένατε πάνω από το τηλέφωνο για να σας πάρει ο έρωτας ή η παρέα (τι εννοείτε ποιο τηλέφωνο; Μόνο σταθερό υπήρχε!)…

Και βγήκατε με λίγες δραχμές, πεσέτες, λιρέτες, φράγκα, κορώνες στην τσέπη

Αν διαβάσατε μονορούφι το «Trainspotting”…

Και στηθήκατε στην ουρά του κινηματογράφου για να δείτε το «Mίσος»

Αν βγήκατε να διαδηλώσετε κατά της παγκοσμιοποίησης…

Τραγουδώντας το Clandestino του Manu Chao

Αν κατεβάζατε τραγούδια από το Νapster με dial-up σύνδεση (μας την παρείχε δωρεάν το πανεπιστήμιο και έκανες τουλάχιστον 20΄ για να συνδεθείς!)…

Και αποκτήσατε e-mail τα πρώτα χρόνια στο πανεπιστημίου

Αν σας απασχόλησε ο ιός του millennium…

Αλλά το υποδεχτήκατε σε κάποιο κλαμπ με πολλή φασαρία

Αν αποκτήσατε κινητό τελειώνοντας το πανεπιστήμιο (μα δεν καταλάβαινα τη χρησιμότητα!) …

Και είδατε την 11^η Σεπτέμβρη σε live αναμετάδοση την ώρα που πακετάρατε ή ξεπακετάρατε τις βαλίτσες σας για το Erasmus

Αν η επέκταση της Ευρωπαϊκής ένωσης σας πέτυχε την ώρα που αναρωτιόσασταν για επόμενό σας βήμα (σπουδές, δουλειά, φυγή στο άγνωστο)…

Και ακόμα δεν έχετε καταλήξει για το πού θα σας βγάλει η ζωή σας

Αν έχουν αρχίσει οι φίλοι των γονιών σας να ρωτάνε «εσύ πότε με το καλό»…

Αλλά νιώθετε πολύ ανώριμοι για να φερθείτε σαν τους «μεγάλους»

Και πολύ ώριμοι για να πιστέψετε ότι ο έρωτας μπορεί να κρατήσει για πάντα

Αν έχετε μάθει από προσωπική πείρα ότι «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν» και άλλες τέτοιες κλισέ φράσεις…

Αλλά εκπλήσσεστε όταν η πραγματικότητα τις διαψεύδει

Αν βλέπετε το σώμα και το πρόσωπό σας στα καλύτερά του…

Όμως ξέρετε ότι οι πρώτες ρυτίδες βρίσκονται καθ’ οδόν

Αν ξέρετε πια να πατάτε στα δυο σας πόδια...

Κοιτώντας όμως ακόμα ψηλά, στο όνειρο

Τότε θα είστε γύρω στα 29… σαν εμένα.

Υ.Γ. Ο τίτλος είναι παράφραση της κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου «Δεσποινίς ετών 39»... Και για να θυμηθούμε και μια oldschoolιά:

Στη φωτογραφία graffiti από το Γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς… Είπαμε, από το γήπεδο περνάω μόνο για τα graffiti!