Έχω και blog, πάμε μια βόλτα;

ENGLISH

Έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα, αλλά πρέπει να την κάνω. Έχω να πάω σε μια συνέντευξη για δουλειά – κι άλλη δουλειά, και άντε να βρω χρόνο για το διδακτορικό μετά. Φτάνω βρεγμένη και συναχωμένη (σε αυτή την πόλη βρέχει τόσο σπάνια, που ποτέ δεν είμαι προετοιμασμένη επαρκώς για οτιδήποτέ άλλο εκτός από λιακάδα), οπότε όλες οι στρατηγικές παρουσίασης πάνε στο βρόντο: ξαφνικά ο κύριος στόχος μου είναι να καταφέρω να μιλάω χωρίς να ρουφάω τη μύτη μου.

Δεν πάει καλά… Ζητάνε κάποιον που να μιλάει ελληνικά και να ξέρει από internet – όλα τ’ άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ως προς το πρώτο καλά, τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική που λέει ο ποιητής (Αμ, πως, διαβάζουμε και ποίηση, δεν είμαστε στραβάδια!), ως προς το δεύτερο όμως οι γνώσεις μου περιορίζονται σε αυτές ενός ατόμου που κάνει απλά χρήση – ή μάλλον κατάχρηση – του internet. Και οι Έλληνες σε αυτή την πόλη δε σπανίζουν, οπότε ο ανταγωνισμός για τη θέση αρκετός, ευχαριστώ και καλή μέρα σας, αυτά που με ρωτάτε δε τα καταλαβαίνω…

Και ενώ τα «χμμμ» και τα «δεν ξέρω» ως απαντήσεις πληθαίνουν και δείχνουν ότι το πράγμα πάει κατά διαόλου, πέφτει η καθοριστική ατάκα: «ξέρετε από blog;»… Χα! Με άνεση Βουτσά στο «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;», πετάω: «Μα… ΕΧΩ blog!». Σε δύο γλώσσες παρακαλώ – αυτό βέβαια δεν έπρεπε να το πω, γιατί αν διαβάσει τα post μου στα αγγλικά, δε νομίζω ότι θα με βρει και πολύ σοβαρή. Και από εκεί που ένιωθα ένα ασήμαντο μυρμηγκάκι που έχει άγνοια για τα πάντα, ξαφνικά σαν να ψήλωσα 7 πόντους – ξέχασα, ήταν οι θανατηφόρες μπότες που φόρεσα για να προστατευτώ από τη βροχή.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι το να έχεις blog θα μπορούσε να σε βοηθήσει σε μια συνέντευξη για δουλειά… Το ξεκίνησα τυχαία, ένα βράδυ που ήθελα να πω κάτι και αποφάσισα να απευθυνθώ στην ιντερνετική κοινότητα. Μετά το βρήκα ως έναν ωραίο τρόπο έκφρασης και το συνέχισα, πάντα όμως είχα το φόβο ότι χάνω πολύτιμο χρόνο με αυτά. Και να που κάποιος το υπολογίζει ως προσόν.

Το θέμα με έβαλε σε σκέψεις: να ένας καλός τρόπος να διαφημίζω τον εαυτό μου. Θα φτιάξω πολλά blog. Ένα για υποψήφιους εργοδότες όπου θα παρουσιάζω τον εαυτό μου ως εργασιομανή με λίγες αξιώσεις στην πληρωμή και ένα για υποψήφιους γκόμενους, όπου θα αυτοπαρουσιάζομαι ως θεϊκή γκομενάρα έτοιμη για ακροβατικά μόλις δει μούσκουλα. Και μόλις κουραστώ από την άσωτη ζωή, θα φτιάξω ένα τρίτο για υποψήφιους γαμπρούς, όπου θα αναλύω την αγάπη μου για το σφουγγάρισμα, το μαγείρεμα και το κέντημα. Καλέ μην τσιμπάτε, πλάκα κάνω (ως προς το κέντημα εννοώ ;) ). Γενικά ό,τι θέλω, θα το κάνω blog και μετά θα δίνω το link σε όποιον με ενδιαφέρει.
Ούτως ή άλλως καιρό τώρα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω ένα blog ανώνυμο, γιατί από αυτό εδώ μπορείτε ψάχνοντας τα links να μάθετε τα πάντα για μένα, από το όνομα και τη φάτσα μου μέχρι τι χρώμα καλσόν φοράω (είναι και αυτό το Photoblog που με εκθέτει). Στο καινούριο μου blog θα αναλύω ό,τι κουλαμάρα μου συμβαίνει στον ερωτικό τομέα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα εκθέσω κανέναν και θα φάω ξύλο. Θα δίνω συμβουλές προς γυναίκες και άντρες, τύπου «πάρτε αυτό που θέλετε χωρίς να σας τα πρήζουν»… και να οι επισκέψεις, και να οι προτάσεις για να το κάνω βιβλίο, σήριαλ, ταινία· λέω να πρωτοτυπήσω και να το πω «άβυσσος (η ψυχή των αντρών) εντ δε σίτυ» - και τα υπόλοιπα θα πάρουν το δρόμο τους: δεν είναι και λίγοι οι blogger που άλλαξαν ζωή χάρη στα blogs τους, δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ...

Προς το παρόν πρέπει κάποια στιγμή να συγυρίσω τις σελίδες μου όλες σε μία γιατί τώρα είναι ένας αχταρμάς, αλλά πού να βρω χρόνο… Βλέπετε, βρήκα καινούρια δουλειά ;)

Υ.Γ.1: Τη στιγμή που κολλάω αυτό το ποστ συνειδητοποιώ ότι πέρασε ένας χρόνος από το πρώτο ποστ στο blog...

Υ.Γ.2: Και μιας και θυμήθηκα το Βουτσά...

Η σημερινή φωτογραφία άσχετη αλλά σχετική: Είναι Πάσχα και είπα να δηλώσω την αλληλεγγύη μου σε όλα τα συμπαθή ζωντανά που πέφτουν στα πιάτα των κατσικοφάγων…