Επιστροφή στο σπίτι μετά τη δουλειά. Πρέπει να μαγειρέψω, να ψωνίσω, να καθαρίσω, μετά να στρωθώ στο διάβασμα και αν προλάβω να πάω και για κολύμπι γιατί θα σαπίσω όλη τη μέρα μπροστά στον υπολογιστή. Μια συνηθισμένη μέρα.
Από τον πρώτο καιρό ήδη στη Βαρκελώνη μου προξένησε μεγάλη απορία αυτό το γεγονός: τα σπίτια δεν έχουν κανένα μα κανένα αυτοματισμό. Δε μπορώ να καταλάβω. Πετάω τα ρούχα μου κάτω και μένουν στο πάτωμα, αντί να επιστρέψουν καθαρά και σιδερωμένα στη ντουλάπα μου. Ανοίγω την κατσαρόλα και είναι άδεια, αντί να έχει το αγαπημένο μου φαγητό. Ξυπνάω το πρωί με το ξυπνητήρι και όχι με χυμό πορτοκάλι δίπλα στο κρεβάτι μου… Οι άνθρωποι είναι πολύ πίσω, όποιος κατάγεται από κάποια άλλη μεσογειακή χώρα, βλέπε Ελλάδα, ξέρει ότι εκεί η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ.
Αν είσαι γύρω στα τριάντα ας πούμε, δε χρειάζεται να ασχοληθείς με μπανάλ πράγματα όπως καθαριότητα, νοικοκυριό, ψάξιμο δουλειάς, αγορά σπιτιού… Ακόμα και για να κάνεις οικογένεια δε χρειάζεται να κουνήσεις τίποτα άλλο πέρα από τα απαραίτητα (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται )· από εκεί και πέρα η ανατροφή των παιδιών δεν είναι δική σου ευθύνη. Όλα γίνονται αυτόματα, μαγικά, γιατί κάποιος φροντίζει για σένα, μα ποιος; Α, ναι, οι γονείς σου!
Ο ομφάλιος λώρος στην ουσία δεν κόβεται ποτέ… εκτός και αν το επιλέξεις εσύ.
«Αποφάσισες ξαφνικά να κόψεις τον ομφάλιο λώρο», μου λέει με καημό τις προάλλες η μαμά μου, αναφερόμενη στην περσινή «φυγή» μου από το σπίτι.
«Μα ήμουν σχεδόν 28!», διαμαρτυρήθηκα.
Ένα πράγμα με αυτές τις μανάδες: είναι ειδικές στο να σου δημιουργούν τύψεις. «Αν οι τύψεις είναι ταξίδι, η μάνα μου έχει το ταξιδιωτικό γραφείο», έγραφε σε ένα μπλουζάκι (όποιος το βρει παρακαλώ να μου το στείλει). Τύψεις όχι γιατί είσαι κανένα ρεμάλι (εγώ προσωπικά είμαι, αλλά η μάνα μου δε το ξέρει) αλλά γιατί κάνεις το αυτονόητο: ζεις τη ζωή σου μόνος και ανεξάρτητος, με βάση τις προσωπικές σου επιλογές.
Βέβαια για τους γονείς οτιδήποτε εκτός από δουλειά σε δημόσια υπηρεσία, γάμο και σπίτι σε ακτίνα 20 μέτρων από το δικό τους σημαίνει «βαδίζω ντουγρού για την καταστροφή». Θέλουν να σε νταντεύουν εφ όρου ζωής.
Μια ολόκληρη γενιά προορισμένη να φοράει πάνες για πάντα. Δεν φταίμε βέβαια αποκλειστικά εμείς· αν ρωτήσεις κάποιον της ηλικίας μου στην Ελλάδα με τι ασχολείται, είναι πολύ πιθανό να λάβεις ως απάντηση «κάνω τα χαρτιά μου για…». Οι δουλειές έχουν καταντήσει αστικός μύθος. Ακόμα και όταν βρούνε δουλειά, ο μισθός που παίρνουν είναι τόσο χαμηλός, που δε φτάνει για να τα βγάλουν πέρα. Έχει βουίξει ο τόπος για τη G-700, τη γενιά των 700 ευρώ τελευταία…
Βέβαια υπάρχει και η κατηγορία που μπορεί να τα βγάλει πέρα, απλώς δε θέλει να χάσει τη χλιδή του πατρικού σπιτιού ή τα χρήματά της σε ενοίκια και λογαριασμούς…
Και αυτή που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα όπως και να 'χει, κάτι που προσπαθώ να κάνω και εγώ. Με φυγή από το πατρικό σπίτι ή ακόμα και την πατρίδα. Και πάνω που ξεχνάς γιατί είχες φύγει, έρχεται η στιγμή που το θυμάσαι· όπως όταν παίρνεις τηλέφωνο να ρωτήσεις τι απέγινε εκείνη η ρημαδοϋποτροφία και δε σου τη στέλνουν εδώ και τρεις μήνες «Ε, ξέρετε τώρα πώς είναι η ελληνική πραγματικότητα» σου απαντούν… Ξέρω, ξέρω. Και προτιμώ να απέχω απ’ αυτήν.
Στη φωτογραφία η εγκατάσταση-happening του Max Streicher "Sleeping giants", μια φωτογραφία που τράβηξα το Νοέμβρη στο Λονδίνο...
5 σχόλια:
κλασσικά, σε όλους μας τα πρήζουν, να κάνουμε χαρτιά για μόνιμοι, να 'βρούμε κανένα γαμπρό', κτλ κτλ και μάλιστα εγώ συνήθιζα να αντιδρώ πολύ έντονα μέχρι πρόσφατα ίσως όχι τόσο στην ιδέα αλλά κυρίως στον τρόπο με τον οποίο τα λένε, και όσο πιο πολύ αντιδράς τόσο πιο πολύ σε πρήζει ο ευρύτερος οικογενειακός χώρος -συμπεριλαμβάνεται και η γειτονιά -ναι αν μένεις σε μικρή κοινωνία- -
τελευταία άλλαξα στυλ
ανακοίνωσα ότι πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη ευτυχία από το να μου έρθει η μόνιμη δουλειά και μακάρι και λέω και πράγματα του τύπου 'αχχχ πότε θα διοριστούμε κι εμείς', οι γονείς μάλλον κατάλαβαν ότι κασμερεύω και δεν λενε τίποτα, μπορεί και να καταλάβαν ότι ήταν λάθος που γύρισα αλλά σου λέει την παλεύει, οπότε μόκο, οι άλλοι απλώς σε βλέπουν σαν νορμάλ (sic) άτομο,
καμιά φορά κιόλας όταν πάει να πει τίποτα καμιά θειά, συναδέλφισσα, κτλ., εγώ τους λέω πάλι όλο μαράζι 'αχχχχ πότε θα κάνω κανένα παιδί κι εγώ, αλλά να τι να κάνεις, δουλειά δεν έχουμε σίγουρη, δεν βλέπεις πως είναι τα πράγματα, κτλ κτλ' and they sympathize again with you and think you are a normal person
α ναι,
επίσης επειδή δεν μένω με τους γονείς, θεωρείται λίγο περίεργο το ότι σπαταλάω λεφτά σε νοίκια (ευτυχώς όχι από αυτούς, καλοί άνθρωποι), οπότε σου λέει, κάτι παίζει εκεί, μη γράψω σενάρια τώρα, αλλά και συνομήλικοι μου έχουν πει ότι σπαταλάω λεφτά σε νοίκια....όχι, όχι, δεν είχαν να αντιπροτείνουν ότι ίσως να αγόραζα το σπίτι, αλλά να λέει μια συνάδελφος, καλύτερα να τα ξοδεύω στο έξω και σε ψώνια, έτσι κι αλλιώς από το σπίτι λείπω συνέχεια
και πολλά άλλα τέτοια, ωραίο βλογ, θα έρχομαι για ψυχανάλυση και για να βγάζω το άχτι μου
ε λοιπόν, για να καταλήξω, αν σου έρχεται αναγούλα με το πότε σε θεωρεί ο κόσμος νορμάλ άτομο, θα σου φύγει κάθε τυψη που μπορεί να είχες
(για τους γονείς μην ανησυχείς, στεναχωριούνται αλλά καταλαβαίνουν στην τελική)
c u όταν κάνεις εκπομπή στο casbah ;)
εκεί που έγραφες για τους αυτοματισμούς ξέχασες τον πρωινό καφέ. ουπς! μάλλον αυτόν τον αυτοματισμό δεν τον είχες εσύ- εγώ τον είχα :P
Χρίστινα, αν μπορείς και αν θέλεις μπορείς να κανεις εσυ την εκπομπή αύριο στο casbah.
Εγώ στην καλύτερη περίπτωση αν προλάβω θα συντονιστώ μαζί σου κάποια στιγμή.
trol
Αυτά περί "νορμάλ" με έχουν απασχολήσει και μένα πολύ. Έχεις δίκιο, δεν ενοχλεί τόσο η ιδέα του νορμάλ, όσο ο τρόπος με τον οποίο σου μιλάνε γι' αυτό... Νομίζω ότι δε θα καθόμουν να μιλήσω με κάποια φόρτιση για όλα αυτά αν αυτοί που επέλεγαν αυτό τον τρόπο ζωής, δηλαδή την εξάρτηση από τους γονείς, το παρουσίαζαν ως μια απλή προσωπική επιλογή και όχι ως τον κανόνα που πρέπει να ακολουθηθεί για να μη σε θεωρούν το λιγότερο εκκεντρικό. Και εγώ πάντως προτιμώ να τα δίνω όλα σε ενοίκια και λογαριασμούς από το να ψωνίζω ρούχα ή να κάνω κομπόδεμα.
Με το σχόλιό σου με έκανες να σκεφτώ πώς αυτά τα βλογ λειτουργούν ως ψυχανάλυση, δική μου, δική σου, όλου του κόσμου...
Η υπόλοιπη ψυχανάλυση στο radio casbah!
archontia
Ο αυτοματισμός του καφέ λειτουργεί και στη Βαρκελώνη, έλα να μείνεις εδώ και θα δεις, κάθε πρωί ο φραπές σου θα σε περιμένει ;)
bidibis
Φίλτατε biribiridibi,
πρώτον, το όνομά σου έχει πολλά b και d, μου ξυπνάει τη δυσλεξία μέσα μου. Και τα r και τα i εξίσου πολλά, δυσκολεύομαι.
σε μερσώ για την πρόσκληση. την είδα μόλις και αν δεν είναι πολύ αργά, το κανονίζουμε για αύριο το βράδυ. Θα στείλω mail στο casbah Τρόμος με πιάνει στην ιδέα του να κάνω εκπομπή... μπρρρ! Αλλά εδώ τα κατάφερα να γράψω το όνομά σου σωστά, εδώ θα κολλήσουμε;
xtna το mail στο casbah και το msn δεν είναι απαραίτητα.
Απλώς 12 η ωρα που τελειωνει ο προηγούμενος βάλε τους κωδικούς στο winamp και παίζεις κανονικα. Αν έχεις προβλήματα θα σε βοηθήσουν τα πιαδιά μεσω τσατμποξ κι ή εγώ αν καταφέρω να ειμαι μεσα εκεινη την ωρα
Δημοσίευση σχολίου