Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Έχω και blog, πάμε μια βόλτα;

ENGLISH

Έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα, αλλά πρέπει να την κάνω. Έχω να πάω σε μια συνέντευξη για δουλειά – κι άλλη δουλειά, και άντε να βρω χρόνο για το διδακτορικό μετά. Φτάνω βρεγμένη και συναχωμένη (σε αυτή την πόλη βρέχει τόσο σπάνια, που ποτέ δεν είμαι προετοιμασμένη επαρκώς για οτιδήποτέ άλλο εκτός από λιακάδα), οπότε όλες οι στρατηγικές παρουσίασης πάνε στο βρόντο: ξαφνικά ο κύριος στόχος μου είναι να καταφέρω να μιλάω χωρίς να ρουφάω τη μύτη μου.

Δεν πάει καλά… Ζητάνε κάποιον που να μιλάει ελληνικά και να ξέρει από internet – όλα τ’ άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ως προς το πρώτο καλά, τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική που λέει ο ποιητής (Αμ, πως, διαβάζουμε και ποίηση, δεν είμαστε στραβάδια!), ως προς το δεύτερο όμως οι γνώσεις μου περιορίζονται σε αυτές ενός ατόμου που κάνει απλά χρήση – ή μάλλον κατάχρηση – του internet. Και οι Έλληνες σε αυτή την πόλη δε σπανίζουν, οπότε ο ανταγωνισμός για τη θέση αρκετός, ευχαριστώ και καλή μέρα σας, αυτά που με ρωτάτε δε τα καταλαβαίνω…

Και ενώ τα «χμμμ» και τα «δεν ξέρω» ως απαντήσεις πληθαίνουν και δείχνουν ότι το πράγμα πάει κατά διαόλου, πέφτει η καθοριστική ατάκα: «ξέρετε από blog;»… Χα! Με άνεση Βουτσά στο «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;», πετάω: «Μα… ΕΧΩ blog!». Σε δύο γλώσσες παρακαλώ – αυτό βέβαια δεν έπρεπε να το πω, γιατί αν διαβάσει τα post μου στα αγγλικά, δε νομίζω ότι θα με βρει και πολύ σοβαρή. Και από εκεί που ένιωθα ένα ασήμαντο μυρμηγκάκι που έχει άγνοια για τα πάντα, ξαφνικά σαν να ψήλωσα 7 πόντους – ξέχασα, ήταν οι θανατηφόρες μπότες που φόρεσα για να προστατευτώ από τη βροχή.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι το να έχεις blog θα μπορούσε να σε βοηθήσει σε μια συνέντευξη για δουλειά… Το ξεκίνησα τυχαία, ένα βράδυ που ήθελα να πω κάτι και αποφάσισα να απευθυνθώ στην ιντερνετική κοινότητα. Μετά το βρήκα ως έναν ωραίο τρόπο έκφρασης και το συνέχισα, πάντα όμως είχα το φόβο ότι χάνω πολύτιμο χρόνο με αυτά. Και να που κάποιος το υπολογίζει ως προσόν.

Το θέμα με έβαλε σε σκέψεις: να ένας καλός τρόπος να διαφημίζω τον εαυτό μου. Θα φτιάξω πολλά blog. Ένα για υποψήφιους εργοδότες όπου θα παρουσιάζω τον εαυτό μου ως εργασιομανή με λίγες αξιώσεις στην πληρωμή και ένα για υποψήφιους γκόμενους, όπου θα αυτοπαρουσιάζομαι ως θεϊκή γκομενάρα έτοιμη για ακροβατικά μόλις δει μούσκουλα. Και μόλις κουραστώ από την άσωτη ζωή, θα φτιάξω ένα τρίτο για υποψήφιους γαμπρούς, όπου θα αναλύω την αγάπη μου για το σφουγγάρισμα, το μαγείρεμα και το κέντημα. Καλέ μην τσιμπάτε, πλάκα κάνω (ως προς το κέντημα εννοώ ;) ). Γενικά ό,τι θέλω, θα το κάνω blog και μετά θα δίνω το link σε όποιον με ενδιαφέρει.
Ούτως ή άλλως καιρό τώρα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω ένα blog ανώνυμο, γιατί από αυτό εδώ μπορείτε ψάχνοντας τα links να μάθετε τα πάντα για μένα, από το όνομα και τη φάτσα μου μέχρι τι χρώμα καλσόν φοράω (είναι και αυτό το Photoblog που με εκθέτει). Στο καινούριο μου blog θα αναλύω ό,τι κουλαμάρα μου συμβαίνει στον ερωτικό τομέα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα εκθέσω κανέναν και θα φάω ξύλο. Θα δίνω συμβουλές προς γυναίκες και άντρες, τύπου «πάρτε αυτό που θέλετε χωρίς να σας τα πρήζουν»… και να οι επισκέψεις, και να οι προτάσεις για να το κάνω βιβλίο, σήριαλ, ταινία· λέω να πρωτοτυπήσω και να το πω «άβυσσος (η ψυχή των αντρών) εντ δε σίτυ» - και τα υπόλοιπα θα πάρουν το δρόμο τους: δεν είναι και λίγοι οι blogger που άλλαξαν ζωή χάρη στα blogs τους, δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ...

Προς το παρόν πρέπει κάποια στιγμή να συγυρίσω τις σελίδες μου όλες σε μία γιατί τώρα είναι ένας αχταρμάς, αλλά πού να βρω χρόνο… Βλέπετε, βρήκα καινούρια δουλειά ;)

Υ.Γ.1: Τη στιγμή που κολλάω αυτό το ποστ συνειδητοποιώ ότι πέρασε ένας χρόνος από το πρώτο ποστ στο blog...

Υ.Γ.2: Και μιας και θυμήθηκα το Βουτσά...


Η σημερινή φωτογραφία άσχετη αλλά σχετική: Είναι Πάσχα και είπα να δηλώσω την αλληλεγγύη μου σε όλα τα συμπαθή ζωντανά που πέφτουν στα πιάτα των κατσικοφάγων…

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Δεσποινίς ετών 29

ENGLISH

Βραδινή έξοδος με τη Μαλού στη Ραβάλ, και το ένα (ποτό) φέρνει το άλλο, αποφασίζουμε να πάμε με κάτι φίλους σε ένα κλαμπάκι εκεί κοντά, ονόματι “les enfants”. Οκ, τα γαλλικά μου δεν είναι και τέλεια, αλλά ήξερα τι σήμαινε αυτό. Δεν πίστεψα όμως ότι θα είναι «τα παιδιά» όνομα και πράγμα: το μαγαζί τίγκα στην πιτσιρικαρία. Επειδή όμως είμαι γκόμενα παντός καιρού και επιπλέον η μουσική μου άρεσε, ξεχύθηκα στην πίστα να κάνω τα τρελά μου.

Εκεί που έπαιζε το Push it των SaltnPepper και εκτελούσα με επιτυχία τη χορευτική φιγούρα «κούνα τον κώλο χαμηλά και τέντωσέ τον την ώρα που κουνάς το στήθος μέσα έξω» τραγουδώντας μες την καλή χαρά, κατανοώ ότι οι υπόλοιποι γύρω μου δε φαίνονται και τόσο εξοικειωμένοι με το τραγούδι. Και ξαφνικά έρχεται η συνειδητοποίηση: δεν ξέρουν το τραγούδι γιατί οι περισσότεροι από αυτούς… οι περισσότεροι από αυτούς… (Ω! Φοβάμαι να το ξεστομίσω) ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1990!!!

Έντρομη ρωτάω το Τ.Π. (Τρελό Πιπίνι) που χόρευε μαζί μου πότε γεννήθηκε. «Το 1987» μου απαντάει, γλιτώνοντάς με τελευταία στιγμή από καρδιακό επεισόδιο – έχουμε τα χρονάκια μας βλέπετε. «Τη χρονιά που βγήκε αυτό το τραγούδι…» του πετάω ατυχώς και άντε να το μαζέψω μετά… Τώρα τι να πω; «Ξέρεις, αυτό το τραγούδι το άκουγε η γιαγιά μου, εγώ προσωπικά δε το θυμάμαι»; Η φοβερή αλήθεια δεν μπορεί να αποσιωπηθεί: γεννήθηκα τη δεκαετία του 1970!!! Εντάξει, στο τέλος της, αλλά στη δεκαετία του ’70 παρόλα αυτά… περίπου 9 μήνες μετά τους σεισμούς του καλοκαιριού του 1978 - οι οποίοι παρεμπιπτόντως πρέπει να επέδρασαν θετικά στη λίμπιντο του κόσμου, γιατί γνωρίζω αρκετούς στη Θεσσαλονίκη που γεννήθηκαν την άνοιξη του 1979.

Πάντα έκανα παρέα με μεγαλύτερους και το «είσαι μικρή ακόμα» ήταν η επωδός κάθε φορά που ήθελα να τους ακολουθώ σε μπαρ και κλαμπ, να όμως που μερικά χρόνια αργότερα βρίσκομαι με χάσμα γενεών απέναντι σε μια γενιά που είχε κινητά και internet από τα γεννοφάσκια της.

Με καταλαβαίνετε; Για να δούμε…

Αν αρχίσατε να μιλάτε όταν στην εξουσία ανέβαινε ο Παπανδρέου, ο Mitterrand ή ο Gonzalez

Και όταν πήγατε σχολείο στους χάρτες έγραφε «ΕΣΣΔ» και «Γιουγκοσλαβία»

Αν δε σας άφηναν να παίζετε έξω όταν εξερράγη το Chernobyl από το φόβο της ραδιενέργειας…

Και πανηγυρίσατε τη νίκη της Ελλάδας στο Eurobasket του 1987 ακούγοντας το «Final Countdown»

Αν βλέπατε τα Στρουμφ, το Niels Hogelson και την Candy Candy (στα δύο και μοναδικά κανάλια της κρατικής τηλεόρασης)…

Και διαβάζατε τις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα και τους Μυστικούς 7 αντί για Harry Potter

Αν ερωτευτήκατε για πρώτη φορά λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου…

Και πέσατε σε μελαγχολία τη μέρα που πέθανε ο Kurt Cobain

Αν γίνατε grunge και πετάξατε τα μαλλιά πάνω στο πρόσωπο…

Φορώντας All Star, Doc Martins ή Stan Smith, πάντα με μπουφάν fly και καρό πουκάμισο (ευτυχώς τα All Star επιστρέψανε!)

Αν είδατε τις αλάνες όπου παίζατε να γίνονται τσιμέντο και γκρίζοι τοίχοι

Που γρήγορα καλύφθηκαν με graffiti και street art

Αν γράφατε κασέτες με τους Radiohead, τους Blur, τους Pixies

Kαι αγοράζατε με το χαρτζιλίκι σας δίσκους βινυλίου

Ή τρέχατε σε rave και ακούγατε Ρrodigy πριν γίνουν μεγάλοι και τρανοί (είχαν έρθει και στη γειτονιά μου θυμάμαι…)

Αν είδατε σε συναυλία τους U2, το Moby ή τους Portishead

Και δε χάνατε ούτε ένα live από τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά ή τους Stereo Nova

Αν πήρατε το πρώτο σας CD μετά τα 14 (τα DVD ήρθαν πολύυυυ αργότερα)…

Και χρησιμοποιήσατε υπολογιστή για πρώτη φορά στην εφηβεία (δεν είχε καν Windows!)

Αν βλέπατε μπροστά σας τουβλάκια μέρα νύχτα παίζοντας tetris

Και ξενυχτούσατε ακούγοντας ραδιόφωνο με το walkman κάτω από τα παπλώματα

Αν περιμένατε πάνω από το τηλέφωνο για να σας πάρει ο έρωτας ή η παρέα (τι εννοείτε ποιο τηλέφωνο; Μόνο σταθερό υπήρχε!)…

Και βγήκατε με λίγες δραχμές, πεσέτες, λιρέτες, φράγκα, κορώνες στην τσέπη

Αν διαβάσατε μονορούφι το «Trainspotting”…

Και στηθήκατε στην ουρά του κινηματογράφου για να δείτε το «Mίσος»

Αν βγήκατε να διαδηλώσετε κατά της παγκοσμιοποίησης…

Τραγουδώντας το Clandestino του Manu Chao

Αν κατεβάζατε τραγούδια από το Νapster με dial-up σύνδεση (μας την παρείχε δωρεάν το πανεπιστήμιο και έκανες τουλάχιστον 20΄ για να συνδεθείς!)…

Και αποκτήσατε e-mail τα πρώτα χρόνια στο πανεπιστημίου

Αν σας απασχόλησε ο ιός του millennium

Αλλά το υποδεχτήκατε σε κάποιο κλαμπ με πολλή φασαρία

Αν αποκτήσατε κινητό τελειώνοντας το πανεπιστήμιο (μα δεν καταλάβαινα τη χρησιμότητα!) …

Και είδατε την 11η Σεπτέμβρη σε live αναμετάδοση την ώρα που πακετάρατε ή ξεπακετάρατε τις βαλίτσες σας για το Erasmus

Αν η επέκταση της Ευρωπαϊκής ένωσης σας πέτυχε την ώρα που αναρωτιόσασταν για επόμενό σας βήμα (σπουδές, δουλειά, φυγή στο άγνωστο)…

Και ακόμα δεν έχετε καταλήξει για το πού θα σας βγάλει η ζωή σας

Αν έχουν αρχίσει οι φίλοι των γονιών σας να ρωτάνε «εσύ πότε με το καλό»…

Αλλά νιώθετε πολύ ανώριμοι για να φερθείτε σαν τους «μεγάλους»

Και πολύ ώριμοι για να πιστέψετε ότι ο έρωτας μπορεί να κρατήσει για πάντα

Αν έχετε μάθει από προσωπική πείρα ότι «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν» και άλλες τέτοιες κλισέ φράσεις…

Αλλά εκπλήσσεστε όταν η πραγματικότητα τις διαψεύδει

Αν βλέπετε το σώμα και το πρόσωπό σας στα καλύτερά του…

Όμως ξέρετε ότι οι πρώτες ρυτίδες βρίσκονται καθ’ οδόν

Αν ξέρετε πια να πατάτε στα δυο σας πόδια...

Κοιτώντας όμως ακόμα ψηλά, στο όνειρο

Τότε θα είστε γύρω στα 29… σαν εμένα.


Υ.Γ. Ο τίτλος είναι παράφραση της κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου «Δεσποινίς ετών 39»... Και για να θυμηθούμε και μια oldschoolιά:


Στη φωτογραφία graffiti από το Γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς… Είπαμε, από το γήπεδο περνάω μόνο για τα graffiti!