3 φίλοι· 3 καυγάδες· 3 τηλεφωνήματα.
«Έλα, μάλωσα με τον / την... Μπήκα στο Facebook και είδα το και το…». Εγώ με το τηλέφωνο στο χέρι, να έχω μείνει παγωτό. Μα τέτοια σύμπτωση; Μέσα σε 12 ώρες άκουσα την ίδια ιστορία 3 φορές από 3 διαφορετικούς φίλους: βρήκα το password του/της…, μπήκα στο facebook του/της, είδα το και το, είμαι έξαλλος/η γιατί…
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο η ζωή μας έχει αλλάξει μετά την εμφάνιση των networks. Κάτι που στην αρχή φαινόταν ως αθώο, ανταλλαγή μηνυμάτων και εικόνων, έχει αποκτήσει άλλες διαστάσεις.
Γιατί τώρα πια ο καθένας μπορεί μέσα στην ανία της δουλειάς να φλερτάρει και να έχει και καλές πιθανότητες· βλέπεις, όταν είμαι στη δουλειά, μέσα στην ανασφάλεια και το άγχος, και μου έρθει κανένα χαριτωμένο σχόλιο θα χαμογελάσω που με σκέφτηκαν και θα πετάξω και εγώ κανένα πείραγμα – ενώ αν έβλεπα το ίδιο άτομο έξω, θα έπρεπε να βρει κάτι έξυπνο να μου πει για να μου τραβήξει την προσοχή.
Εύκολο το φλερτ από το internet. Δύσκολες οι σχέσεις. Γιατί άλλο να ανταγωνίζεσαι τον/την δίπλα ή παραδίπλα και άλλο όλους τους θεούς και θεές του internet, που βέβαια φαίνονται ακόμα πιο θεϊκοί γιατί επιλέγουν τις σωστές πόζες/ φωτογραφίες/ εργαλεία του photoshop.
Και τι κάνεις αν ο δικός/ η δικιά σου έχει αποκτήσει εμμονή με το networking; Υπομονή…
Αν πάλι δεν κάνεις υπομονή και αποφασίζεις να βρεις το password, ε, τότε τι να πω, δεν το κατακρίνω, αλλά ούτε και το εγκρίνω.
Εδώ πρέπει να πω ότι έχω ένα κόλλημα με το σεβασμό της προσωπικής ζωής. Και να πέσουν κωδικοί κάποιου στα χέρια μου ποτέ δεν τους χρησιμοποιώ, όσο και να τρώγομαι να μάθω τι κάνει ο άλλος. Όταν ξεχνάει κάποιος το mail του ανοιχτό στον υπολογιστή μου, το κλείνω χωρίς να ρίξω ούτε ένα βλέφαρο –ακόμα και να έχω κάποιο «ειδικό ενδιαφέρον» για το συγκεκριμένο άτομο. Δεν κατηγορώ αυτούς που φέρονται διαφορετικά – αλλά προτιμώ να με τρώει η περιέργεια από το να δω κάτι που δεν πρέπει· νομίζω ότι θα πέσω τέζα από τις τύψεις αν παραβιάσω την προσωπική ζωή κάποιου… Οπότε δε το κάνω και ελπίζω ότι δε θα μου το κάνουν.
Μέχρι που την πάτησα. Όχι από κάποιο ζηλιάρη γκόμενο, αλλά από κάποιον μαλλλάκα (είπαμε, η σαλλλονικιώτικη προφορά έχει επιστρέψει για τα καλά) spammer.
Πριν από λίγους μήνες κάποιος μπήκε στο λογαριασμό μου και αφού έστειλε ένα σιχαμένο spam σε όλες μου τις επαφές, από αυτά τα «dear friend» που έχει βρωμίσει ο τόπος, μου έκλεψε την on line ατζέντα μου. Καθηγητές, συνεργάτες, φίλοι, είχαν λάβει όλοι την ίδια μαλακία από εμένα – τι ντροπή! Αισθάνθηκα γυμνή, εκτεθειμένη: όλες οι εργασίες, δουλειές, ζόρια, απογοητεύσεις, σκέψεις, προσδοκίες, έρωτες, τρέλες των τελευταίων 7 χρόνων είναι εκεί, στα mail που στέλνω και λαμβάνω. Η ζωή μου και η ζωή των φίλων μου βρίσκεται πίσω από έναν κωδικό. Ανοιχτό βιβλίο για όποιον βρει τον κωδικό.
Βέβαια με τα networks το πράγμα είναι διαφορετικό: στη σελίδα του άλλου (αν απλά κοιτάζεις και δεν έχεις μπει στο λογαριασμό του) βλέπεις αυτό που θέλει ο άλλος να σου δείξει: συναισθήματα, εμπειρίες, σκέψεις. Και πάλι όμως, προσπαθώ να αποφεύγω το χάζεμα, γιατί πρώτον είναι χάσιμο χρόνου και δεύτερον γιατί όλοι έχουμε έναν voyeur μέσα μας (ναι, και εγώ, και εσύ, όλοι) και καλό είναι να μην τον τρέφουμε.
Ιδιαίτερα αν έχεις κάποιο «ειδικό ενδιαφέρον» για να δεις τη σελίδα κάποιου, τότε είναι που πρέπει να το αποφεύγεις, γιατί μπορεί να εθιστείς στις ιντερνετικές παρακολουθήσεις. Οπότε κρατήσου όσο μπορείς και μην κοιτάς. Βέβαια αυτό έχει και τα αρνητικά του, γιατί ενώ θα μπορούσες να ξέρεις, απλά εικάζεις· έτσι μπορεί να φαντάζεσαι ότι η καινούρια είναι καμιά Monica Belucci, ενώ λίγα κλικ μπορούν να σου αποκαλύψουν ότι μάλλον δεν είναι. Καλύτερα όμως να σε τρώει παρά να ενδώσεις…
Γιατί μπορείς να καταλήξεις να σε ενδιαφέρει η ζωή των άλλων περισσότερο από τη δική σου
Όλα ξεκίνησαν με το MySpace, που φαινόταν ένα διασκεδαστικό παιχνίδι· και τώρα που το σκέφτομαι ήταν «η εποχή αθωότητας» των networks. Το βαρέθηκα σχετικά γρήγορα, τώρα πια το χρησιμοποιώ κυρίως για επαγγελματικούς λόγους. Μετά ήρθε το Facebook, όπου έμπαινα μόνο για να δω τι μου έγραφαν οι φίλοι, μην καταλαβαίνοντας τι το ιδιαίτερο είχε και είχαν κολλήσει όλοι. Και τι δεν έκαναν να με δελεάσουν: Φραπέδες, πρόβατα, μέχρι και τον Justin Timberlake μου πέταξαν μια μέρα! Εγώ όμως βράχος: Τζάστιν, τζάστην!
Όμως, ο internet browser μου, που είναι τίνγκα στα widgets και σούπερ-κουτσομπόλης υπέκυψε· έτσι, ακόμα και χωρίς να είχα κάνει log in, μου ξερνούσε τα πάντα: ο τάδε έκανε αυτό, ο δείνα σκέφτηκε εκείνο. Σαν τα λευκώματα του σχολείου. Βλακώδες, αλλά δεν έβρισκα και λόγο να κλείσω το παραθυράκι, γιατί καμιά φορά ήταν καλό αντιστάθμισμα για την πίεση της δουλειάς …
Μετά όμως μπαίνεις στο λούκι να το τροφοδοτείς και εσύ, για να βλέπουν οι φίλοι σου τι κάνεις. Κάπως έτσι, πριν από λίγες μέρες σκέφτηκα ότι καμία από τις επιλογές που μου δίνονται για το «status» δε με ικανοποιούσε. Οπότε από single το άλλαξα σε «τίποτα», κάτι που μου φάνηκε αθώο, όμως το facebook δε μάσησε: αποφάσισε ότι κάτι βρωμάει εδωπέρα (σιγά να μη σας πω ;) ) - κανένα μυστικό πάθος θα έχει, σου λέει, οπότε παίρνει την πρωτοβουλία να κοτσάρει μια κόκκινη καρδιά δίπλα στο όνομά μου. Όπως ήταν αναμενόμενο, έπεσε χοντρό δούλεμα από τους φίλους: «Τι έγινε;» «Ερωτεύτηκες;» «Παντρεύεσαι;». Γκρρρρρ…
Πέρα από τ’ αστεία όμως, τα σχόλια που έπεφταν σωρηδόν φανέρωναν ότι όλοι παρακολουθούν το facebook. Σε βαθμό που δεν είχα φανταστεί… Και το πράγμα άρχισε να δείχνει ακόμα πιο σουρεαλιστικό, όταν άρχισα να δέχομαι τηλεφωνήματα για facebookοκαυγάδες· «μα πώς κάνετε έτσι γι αυτή την βλακεία;» έλεγα ξανά και ξανά. Εύκολο να κοροϊδεύεις όταν είσαι έξω από το χορό, δηλαδή δηλώνεις single ή τίποτα, οπότε με ποιόν να μαλώσεις. Όμως αν θέλεις ένα καλό καυγά, γι’ αυτό είναι οι φίλοι.
Έτσι, λίγες ώρες μετά τα απανωτά τηλεφωνήματα, το newsfeed της homepage του internet browser μου (αν η μαμά μου διαβάζει αυτό το blog στάνταρ θα νομίζει ότι έμπλεξα σε καμιά παραθρησκευτική οργάνωση με όλη αυτή την ορολογία) μου πετάει το δόλωμα: φωτογραφίες. Νάτος ο πειρασμός: με μια απλή κίνηση θα βγω από μια περιέργεια που είχα μήνες τώρα: λες να είναι όμορφη σαν τη Monica Belucci; Όμως δεν πρέπει… Μην κλικάρεις, μην κλικάρεις, σταμάτα, σταμάτα, τι πας να κάνεις; Μηηηηηη!!!!
Πολύ αργά, έκανα αυτό για το οποίο κορόιδευα τους άλλους. Είδα. Τελικά δεν ήταν σαν τη Belucci. Ε, και; Δεν είχε καμιά σημασία, είχα περιπέσει στο αμάρτημα του voyeurism και αισθανόμουν σαν Κατ[ασκοπ]ίνα. Είπα να ομολογήσω εμμέσως πλην σαφώς την ειδεχθή μου πράξη στον Β·Β·Β, που είναι αρκετά ειλικρινής για να παραδέχεται ότι κοιτάζει τα networking profiles των άλλων συχνά πυκνά (ναι, και το δικό μου) και αρκετά hacker για να ξέρει να κοιτάζει και περισσότερα... Έγινε έξω φρενών μαζί μου. Παρακολουθώ τη ζωή των άλλων λέει και είμαι μια υποκρίτρια που του προκαλεί ναυτία, γιατί εγώ κανονικά τα κοροϊδεύω αυτά. Λέει ότι δεν πρέπει να κρίνω τους άλλους για πράγματα που κάνω και εγώ· του απαντώ ότι μπορώ να κρίνω και τους άλλους και εμένα –και να που με ξεφωνίζω στο ίδιο μου το blog. «Ε, και εσύ θυμώνεις που έκανα κάτι που κάνεις και εσύ και όλοι! Όλοι παρακολουθούν τις ζωές των άλλων!» του αντιγυρίζω.
Μαλώσαμε.
4 φίλοι· 4 καυγάδες· 3 τηλεφωνήματα + 1 blog post… ;)
Υ.Γ.1: Μετά από αυτό το post βλέπω να έρχεται και άλλος καυγάς. ΩΩΩΩχχχχ! Είναι ανώνυμο το blog ρε παιδιά, μη βαράτε!
Υ.Γ.2: Ο τίτλος είναι από την ταινία «Das Leben der Anderen».
Στη φωτογραφία ένας τοίχος γεμάτος μάτια από το Άμστερνταμ. Το εντυπωσιακό για την Ολλανδία είναι ότι ο voyeurism φαίνεται να είναι κάτι απενοχοποιημένο: τα σπίτια έχουν μεγάλα παράθυρα χωρίς κουρτίνες και μπορείς να βλέπεις στο εσωτερικό, αλλά και αυτοί να βλέπουν ποιος περνάει το δρόμο με κατάλληλα τοποθετημένους καθρέφτες. Αυτό μπορεί να το δει κανείς στους πίνακες της ολλανδικής ζωγραφικής του 16ου αιώνα, αλλά και σήμερα, με μια μικρή βόλτα στην Ολλανδία. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι ο Big Brother ξεκίνησε από εκεί…
Να και ένα ωραίο τραγούδι να θυμηθούμε: "I spy" των Pulp
