ENGLISHΠονάωωωω
Υποφέρωωωω
Σβήνωωωωωωω
Ωχ τι συμφορά! Τι τα ήθελα τα Λονδίνα και τις Βαρκελώνες! Έφαγα τα ποδαράκια μου να περπατάω μέσα στο κρύο στους δρόμους του Soho και του Camden. Και τώρα πάλι πίσω να βολτάρω στο Raval και το Gotico, τη στιγμή που το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού:
Στη Θεσσαλονίκη.
Ανάβουν τα φώτα κατά μήκος της παραλίας· το πλακόστρωτο του λιμανιού γεμίζει κόσμο· οι αίθουσές του που μένουν όλο το χρόνο κλειστές ανοίγουν και ο Βαρδάρης που αυτό τον καιρό αρχίζει να δείχνει τα δόντια του, σε κάνει να θέλεις να μπεις σ’ αυτές όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Γιατί αρχίζει το Διεθνές_Φεστιβάλ_Κινηματογράφου_Θεσσαλονίκης!
Χωρίς εμένα – θα χρειαστώ εντατική θεραπεία για να το ξεπεράσω αυτό! Για πρώτη φορά εδώ και δέκα χρόνια δεν είμαι εκεί. Για δέκα χρόνια, αυτές τις δέκα μέρες ζούσα για το φεστιβάλ. Τη στιγμή που έμπαινα στο λιμάνι με κατέκλυζε μια τρελή χαρά, ένιωθα ευτυχισμένη.
Γιατί για μένα είναι ο παράδεισος επί γης: ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της ηπείρου, που έχει ό,τι μπορείς να σκεφτείς. Αν ψάχνεις…
Τέχνη: Με πάνω από διακόσιες ταινίες απ’ όλο τον κόσμο, τα καλύτερα αφιερώματα σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς, αλλά και εκθέσεις, τι άλλο θέλεις; Στο φεστιβάλ έχω δει τις καλύτερες ταινίες από κάθε γωνία του πλανήτη, έχω ανακαλύψει καινούριους σκηνοθέτες, τους οποίους ξανασυναντάω αργότερα σαν παλιούς φίλους και παρακολουθώ την πορεία τους. Στις ταινίες μπορείς να βρεις τη συγκίνηση που σου προσφέρει η τέχνη (το έργο του Νίκου Γραμματικού είναι το απόλυτο παράδειγμα για μένα) ή να πλουτίσεις τη
Γνώση σου για κάθε θέμα· με λίγη προσοχή σε αυτά που βλέπεις μπορείς να μάθεις ιστορία, πολιτικές επιστήμες ή και ξένες γλώσσες· μια χρονιά είχα παρακολουθήσει τόσο στενά το αφιέρωμα στο ιαπωνικό θρίλερ που είχα αρχίσει να λέω τις πρώτες μου λέξεις στη γλώσσα: «πρόσεχε!», «βοήθεια!», «θα πεθάνεις!»· άλλη χρονιά μάθαινα τα πρώτα μου κινέζικα μέσα από το χρώμα, το ρυθμό και τη μελαγχολία του Wong Kar Wai. Με τόση ποικιλία πάντα βρίσκεις αυτό που σε ενδιαφέρει και σου αρέσει. Και περνάς καλά. Εγγύηση. Ακόμα και αν δεν ήρθες για την κουλτούρα και απλά θέλεις να γευτείς λίγο…
Γκλάμουρ: Κυκλοφορούν πολλές διασημότητες στα δρομάκια του λιμανιού, σκηνοθέτες, ηθοποιοί… Κάποιοι το παίζουν ντίβες, άλλοι είναι απλοί, σαν καθημερινοί άνθρωποι των οποίων τα πρόσωπα σου φαίνονται γνώριμα. Έτσι μια μέρα βλέπω ένα μπάρμπα που κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει… «Καλέ είναι σαν τη γιαγιά μου με μούσι!», αναφωνώ. «Ποια γιαγιά σου ρε; Είναι ο Francis Ford Coppola!». Τρομερή ομοιότης! Έχει ενδιαφέρον να τους ακούς όλους αυτούς να μιλάνε για τη δουλειά τους στο τέλος κάθε προβολής, αλλά αν είσαι τύπος της δράσης, δε χρειάζεται να κάθεσαι παθητικός θεατής, κάνε…
Αθλητισμό: Βέβαια εδώ τα αγωνίσματα έχουν μια πρωτοτυπία· αγώνας δρόμου για να βρεις εισιτήριο, διαγωνισμός αντοχής στην ορθοστασία (στις ουρές για τις ταινίες και πολλές φορές και μέσα στις αίθουσες, καθώς είναι ασφυκτικά γεμάτες και ο κόσμος όχι μόνο είναι πρόθυμος να δει τις ταινίες χωρίς θέση, αλλά και αισθάνεται προνομιούχος απέναντι σε αυτούς που δεν κατάφεραν καν να μπουν μέσα) μαραθώνιος ταινιών από το πρωί ως το βράδυ, ενίοτε και όλη νύχτα. Οι έντονα ανταγωνιστικοί σινεφίλ ρωτάνε τους διπλανούς τους πόσες ταινίες καταφέρνουν να δουν κάθε μέρα και προσπαθούν να τους ξεπεράσουν· ενίοτε σπάνε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ μένοντας σε μια αίθουσα να δούνε όλο το Berlin Alexanderplatz του Fassbinder μονορούφι (15 ώρες, μόνο!). Και κοίτα να δεις αδικία, αυτοί είναι οι πρωταθλητές αλλά οι καλλιτέχνες τελικά παίρνουν όλα τα…
Βραβεία: Καλά, τα βραβεία του φεστιβάλ δεν έχουν την αίγλη των Όσκαρ. Τα οποία πάντα σνόμπαρα, αλλά όταν πριν από δύο χρόνια βρεθήκαμε με να στήνουμε την έκθεση του Storaro, στην οποία είχε κουβαλήσει και τα τρία του Όσκαρ, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό, πήραμε τα αγαλματάκια και αρχίσαμε να κάνουμε απονομή μεταξύ μας, να ευχαριστούμε τον ατζέντη μας, τον πλαστικό μας χειρούργο, το σκύλο μας κτλ. Τη στιγμή που καμάρωνα για το Βραβείο της Ακαδημίας που πήρα για το «Αποκάλυψη Τώρα!» μπαίνει ο κάτοχός του και μένω και εγώ άγαλμα, σαν το θείο Όσκαρ. Ωραίος τύπος ο Storaro, γέλασε και άρχισε να τραβάει φωτογραφίες! Κάτι τέτοια χαζά έκανα όσες φορές βρήκα στο Φεστιβάλ…
Δουλειά: Η καλύτερη που έχω κάνει: οχτώ ώρες μέσα στο χώρο του φεστιβάλ, με τους φίλους να πηγαινοέρχονται (για να τους βάλεις να δουν καμιά ταινία τζάμπα), το αλκοόλ να ρέει άφθονο χάρη στους χορηγούς, και φυσικά ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις προβολές (συν πολύυυ καλά λεφτά). Αυτό δεν είναι δουλειά, είναι
Πάρτι: Κάθε βράδυ σχεδόν γίνεται και από ένα, με αλκοόλ (βλέπε προηγούμενη παράγραφο), μουσική, αλλά σχεδόν καθόλου χορό, γιατί είναι πάντα τόσο τίγκα στον κόσμο, που άντε να βρεις χώρο να κουνηθείς. Βέβαια η στενότητα χώρου έχει άλλα πλεονεκτήματα για όσους έχουν στο μυαλό τους το
Σεξ: Εντάξει, όχι ότι γίνονται και όργια (εκτός και αν τα οργανώσετε με δική σας πρωτοβουλία, οπότε στείλτε και κατά ’δω καμιά πρόσκληση), αλλά φανταστείτε να στήνεστε στην ουρά (στο μπουλούκι δηλαδή, γιατί οι Έλληνες ως γνωστόν δεν τηρούν την τάξη) στριμωξίδι για να δείτε κάποια προβολή. Γιατί οι θεατές του φεστιβάλ είναι χιλιάδες και οι θέσεις περιορισμένες, πρέπει να στριμωχτείς για να βρεις εισιτήριο ή να μπεις. Ε, όσο να πείτε, θα τριφτείτε λιγάκι με τους γύρω, να τα προκαταρκτικά. Το κυρίως μενού στην οθόνη: οι ταινίες του φεστιβάλ δεν είναι σαν αυτές τις φλώρικες του Hollywood, όπου οι πρωταγωνιστές φιλιούνται απόξω απόξω και υπό τους ήχους κάποιου κλαψιάρικου τραγουδιού χωρίς χούφτωμα, χωρίς ιδρώτα, έρχονται σε οργασμό με τηλεπάθεια. Εδώ μιλάμε για avant garde , όταν το κάνουν οπωσδήποτε τα δείχνουν όλα και με λεπτομέρεια για να μην τους πούνε πουριτανούς και οπισθοδρομικούς. Και αν το τρίψιμο ή η ηδονοβλεψία δεν σας αρκούν, κυκλοφορούν πολύ ωραία παιδιά στο φεστιβάλ· εδώ το “do not try this at home” δεν ισχύει, βρείτε κάποιον/ κάποιαν και πάρτε δουλειά για το…
Σπίτι: Ξεχάστε το για δέκα μέρες. Εγώ την παραμονή του φεστιβάλ αποχαιρετούσα τους γονείς κανονικά, σαν να έφευγα για ταξίδι· επέστρεφα μόνο για να πλυθώ ή να αλλάξω (ε, δεν είμαστε και βρομύλοι) και κοιμόμουν από ελάχιστα ως καθόλου· που χρόνος ανάμεσα σε δουλειά, ταινίες, πάρτι. Όμως δε θα σας λείψει, καθώς για δέκα μέρες σπίτι σας θα γίνει το Φεστιβάλ και κάθε γωνιά του κόσμου που θα αγαπήσετε μέσα από τις ταινίες που θα δείτε… Γιατί ο καλός κινηματογράφος δεν είναι απλό σκότωμα χρόνου, είναι
Ζωή: Είναι μια εμπειρία που πλουτίζει τη σκέψη και την ψυχή σου. Και όταν τον βλέπεις μέσα στο καλύτερο φεστιβάλ, σε τέτοια συχνότητα και ένταση γίνεται αληθινό βίωμα.
Καλό φεστιβάλ, παίδες!
Υ.Γ.: Με κόπο κρατήθηκα να μη βάλω τις φωτογραφίες μου με το Όσκαρ. Είμαι σεμνή βλέπετε :Ρ
Δύο φωτογραφίες αυτή τη φορά: Δεξιά μια δική μου από το περσινό φεστιβάλ. Αριστερά η φετινή αφίσα: Άψογη! Το 48 γυρίζει και γίνεται κάμερα. ..
