Smells like teen spirit

ENGLISH

Θεσσαλονίκη… στο Μύλο… χρόνια πριν… σε μια συναυλία μόνο για μυημένους αρχίζουν οι πρώτες νότες του Teen Age Riot και το πλήθος παραληρεί. Οι Sonic Youth στη σκηνή· αφήνω τη μουσική να με γεμίσει.

Αυτές οι νότες ξεχύνονται από τον υπολογιστή μου, σε μικρότερη ένταση, τη στιγμή που κοιτάζω την οθόνη που περιμένει από εμένα δουλειά αλλά λαμβάνει τυχαίες σκέψεις.

Το ξέρω ήδη ότι πάλι δε θα δουλέψω. Μόλις ξυπνήσω, παρέα με τον πρώτο φραπέ (αντί να αλλάξω συνήθειες εδώ που ήρθα, προσηλυτίζω και τους άλλους στο ευαγγέλιο της φραπεδιάς) λίγο mail, λίγο chat, λίγο blogging, λίγη κουβέντα στο τηλέφωνο και θα τα παρατήσω για να πάω γυμναστήριο, να βγω για καφέ, για μπύρα, για ντόλτσε βίτα. Αν δεν οργανωθώ πάλι με βλέπω να ρίχνω κάτι 48ωρα χωρίς ύπνο στον υπολογιστή, να τρέχω και να μη φτάνω τελευταία στιγμή. Φταίει το κλίμα, η πόλη (όλο αργίες έχουν οι άτιμοι) ή μήπως εγώ;

Έ ρε ψυχανάλυση που χρειάζομαι! Ελλείψει χρόνου και χρημάτων, παίρνω την πρωτοβουλία να την κάνω μόνη μου. Αλλάζω διαδοχικά θέσεις στην πολυθρόνα και τον καναπέ. «Μιλήστε μου για τα παιδικά σας χρόνια…» ρωτάει η καθισμένη βερσιόν μου. Που λέτε γιατρέ μου…

Ως παιδί ήμουν Καπετάν Φασαρίας. Έμπλεκα σε καβγάδες με τους συμμαθητές, που τις έτρωγαν κανονικά από εμένα· τα αγοράκια αργούν να αναπτυχθούν και τους έριχνα ένα κεφάλι στάνταρ και καμιά δεκαριά καρπαζιές όποτε θεωρούσα ότι τις άξιζαν. Αντιμιλούσα στους δασκάλους, οι αυθεντίες μου την έσπαγαν από τότε που ήμουν νιάνιαρο κιόλας. Όταν έλεγαν «μη» εγώ έκανα αυτό ακριβώς που δεν έπρεπε (δεν είχαν βλέπετε την ευφυΐα να μου πουν να κάνω φασαρία για να κάτσω ήσυχη). Χτυπούσα την καρέκλα μου πάνω στο θρανίο για να κάνω θόρυβο. Φώναζα στην ώρα του μαθήματος. Η μαμά μου ήταν καθημερινώς επίτιμη προσκεκλημένη στο σχολείο, για να πληροφορηθεί τα νέα μου κατορθώματα. Και εγώ μονίμως στον πίνακα τιμωρία να αναλύω γραμματικές ασκήσεις. Σε καλό μου βγήκε – έμαθα απ’ έξω και ανακατωτά την ελληνική γραμματική, την οποία χρόνια αργότερα δίδασκα επί αδρής αμοιβής.

Οι γονείς μου έτρεμαν τη στιγμή που θα έφτανα στην εφηβεία, γιατί αν ως παιδί προκαλούσα τόσα προβλήματα…

Κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις, κάποια στιγμή, εκεί στα δώδεκα, ησύχασα απότομα. Ο μπαμπάς το έλεγε και το ξαναέλεγε χωρίς να το πιστεύει «Καλέ πώς ησύχασε έτσι αυτό το παιδί;». Η εφηβεία πέρασε ήρεμα, χωρίς εντάσεις. Διάβαζα λογοτεχνία, ποίηση, προσπαθούσα να μάθω τον κόσμο μέσα από τα βιβλία και τη μουσική. Ζωγράφιζα ατελείωτες ώρες. Έπαιζα στην κιθάρα Τρύπες, Blur και Nirvana – με το αριστερό, όπως ο Cobain! Έψαχνα μανιωδώς δίσκους ροκ και πανκ σε υπόγεια δισκάδικα της πόλης. Εφηβεία για μένα είναι μια ηλιόλουστη αλκυονίδα να μιλάω στο παγκάκι με την Ε., ένα βράδυ του Σαββάτου να πίνω μπύρα με την Ό. στο Café Bagdad (ενώ οι άλλες της παρέας έψαχναν για γκόμενους), μια καθημερινή να βλέπουμε ταινίες με τη Δ., μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού να παίζουμε τάβλι με τη Χ. με το θόρυβο της θάλασσας να συνοδεύει τον ήχο των ζαριών.

Φασαρία δεν έκανα ποτέ σχεδόν – τουλάχιστον όχι εγώ, αλλά αυτοί οι Sonic Youth όταν τους άκουγα με τέρμα την ένταση στο… να τολμήσω να χρησιμοποιήσω τις λέξεις πικάπ και κασετόφωνο ή θα φανώ πολύ γριά; Οι νεότεροι ψάξτε τις στη Βικιπαίδεια για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται!

Σαν να μην πέρασα ποτέ εφηβεία… ενηλικιώθηκα. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Κάπου στα 27 με έπιασε μια κρίση να κάνω πάρτυ όλη την ώρα, να βγαίνω, να φλερτάρω, να κάνω τρέλες… Θεώρησα ότι ήταν φάση απλώς, όχι κάτι σοβαρό.

Μέχρι που μια μέρα γεμίζω με σπυριά. Πηγαίνω στη δερματολόγο πανικόβλητη. «Έχεις αρχίσει να βγάζεις ακμή», μου λέει. «Μα σε αυτή την ηλικία;». «Καμιά φορά αργεί να εμφανιστεί».

Ο κανονικότατος έως τότε κύκλος μου, αρχίζει να έχει διακυμάνσεις. Πηγαίνω στο γυναικολόγο, «Έχεις μια μικρή ορμονική διαταραχή… δεν είναι τίποτα, θα περάσει μόνο του σύντομα…».

Ακμή, ορμονική διαταραχή… η ετυμηγορία βγήκε: περνάω εφηβεία!

Ευτυχώς ο γυναικολόγος ήταν ερασιτέχνης δερματολόγος (!)· μου έδωσε μια θαυματουργό κρέμα κατά της ακμής που φτιάχνει με τα χεράκια του και λύθηκε το θέμα. Ας ελπίσουμε τώρα ότι δε θα ξυπνήσω κανένα πρωί με σιδεράκια στα δόντια μου!

Η εφηβεία είναι σαν τις παιδικές αρρώστιες, αν τις περάσεις ενήλικας είναι πιο επικίνδυνο (τώρα που το σκέφτομαι ούτε καμιά παιδική αρρώστια έχω περάσει). Από τη στιγμή της διάγνωσης, είπα απλά να τη ζήσω τη φάση, γιατί φοβάμαι ότι αν την αφήσω για αργότερα θα είναι χειρότερα, φαντάζεστε να με χτυπήσει στα 70;

Έφυγα από το σπίτι, άρχισα να ξενυχτάω, να ερωτεύομαι και να ξε-ερωτεύομαι με μεγάλη συχνότητα, να ψάχνω τη νέα μου ταυτότητα, χωρίς να ξεχνάω να αλλάζω διάθεση κάθε τρεις και λίγο, από τη μελαγχολία να εκσφενδονίζομαι στην τρελή χαρά και τούμπαλιν. Από συναυλίες πανκ ροκ να στήνομαι στην ουρά για techno dj set και να χτυπιέμαι και στα δύο εξίσου – άλλο πάλι και τούτο, τεκνατζού στα καλά καθούμενα (ως προς τη μουσική δηλαδή, γιατί οι μικροί πάντα ήταν η αδυναμία μου!). Άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά να χτυπήσω κανένα tatoo. Μέχρι που έφτασε η άνοιξη, και ξεβρακώθηκαν όλοι και είδα ότι δεν υπήρχε ούτε ένας από 15 έως 45 σε αυτή την πόλη χωρίς τατουάζ… Α, έτσι δεν έχει πλάκα, ως έφηβη θέλω να ξεχωρίζω! Άκυρο…

Η εφηβεία μου κυλούσε μια χαρά, δεδομένου μάλιστα ότι είχα προϋπηρεσία, έτσι ήξερα να αποφεύγω τις κακοτοπιές και να βρίσκω διέξοδο από τα ψυχολογικά ή συναισθηματικά προβλήματά μου αλώβητη.

Κάτι όμως μου έλειπε… η επανάσταση!

Σε αυτή την ηλικία απέναντι σε ποιόν να αντιδράσω; Στους γονείς μου; Μα δε μένω μαζί τους πια, αφήστε που δε μου πάνε κόντρα ποτέ. Στην καθηγήτριά μου; Μα εγώ την επέλεξα για επιβλέπουσα! Στο κράτος; Μα με πληρώνει για να κάνω αυτό που μου αρέσει, να σουλατσάρω στη Βαρκελώνη, συγγνώμη, να κάνω επιστημονική έρευνα εννοούσα! Στα αφεντικά μου; Έκανα ό,τι μπορούσα: την κοπάνησα από τη δουλειά, δοκίμασα να παραιτηθώ και μου έκαναν αύξηση, τι σπάσιμο! Τι μου μένει πια;

Α, ο εαυτός μου! Να κάνω την επανάστασή μου στον εαυτό μου… Ε, αυτό προσπαθώ να κάνω (δείτε το προηγούμενο ποστ περί ορίων) προσπαθώντας να αλλάξω αυτά που δε μου αρέσουν και να κάνω και καμιά τρέλα μη μου μείνει στοκ για τα 70.

Εφηβεία είναι, θα περάσει…

Σήμερα έκανα piercing :D

Υ.Γ.: Χμμμμ…. Το σημερινό ποστ είχε τόόόση νοσταλγία...

Μια και εκθείασα τις... καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, βάζω μια ζωγραφιά μου στη σημερινή φώτο.