La Rumba de Barcelona

ENGLISH

Θα διασχίσεις

Ένα πρωινό τον κόσμο

Και θα είναι πιο όμορφα και από ένα όνειρο

Γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σαν μέλι

Και από ένα σημείο της γης αυτός ο ήλιος θ’ ανατέλλει

Τα λόγια αυτά ακούγονταν σαν υπόσχεση μέσα στο κεφάλι μου, τη στιγμή που έβλεπα την ανατολή μέσα από το αεροπλάνο, περίπου πριν από ένα χρόνο. Προσγείωση. Σε μια πόλη τυλιγμένη στην ασάφεια του αγνώστου και το κρύο του χειμώνα. Σε ένα άγνωστο σπίτι, όπου λίγο αργότερα οι στίχοι αυτοί ακούστηκαν ξανά… «Βρε μπας και έχω παραισθήσεις;» - τελικά όχι, ο συγκάτοικος είχε βάλει να ακούσει το «Κλεμμένο ποδήλατο» των Στέρεο Νόβα, χωρίς να ξέρει ότι όλη τη μέρα έπαιζε μέσα στο μυαλό μου…

Είχα ξανάρθει εδώ άλλες δύο φορές· όμως η πόλη των διακοπών δεν έμοιαζε με την πόλη όπου ζούσα τώρα. Ως επισκέπτης τραβάς φωτογραφίες τα κτίρια του Gaudi και νομίζεις ότι αυτή είναι η πόλη, ένα καρτ-ποστάλ. Ως κάτοικος όμως νιώθεις ότι η ομορφιά της δεν είναι αυτή… Αλλά ποια είναι; Οι δρόμοι του Γκότικο ένας λαβύρινθος, η ομοιομορφία της Εισάμπλε αφόρητη, η μυρωδιά της πόλης –μπάφος και κάτουρο: “l’ eau de Barcelone” που λέει ειρωνικά ο κολλητός- αποπνικτική, το πλήθος των ανθρώπων που περπατάνε ή παραπατάνε μεθυσμένοι ανυπόφορο.

Καθώς όμως το πλέγμα του Γκότικο και του Ραβάλ άρχισε να παίρνει σχήμα στο μυαλό μου, καθώς η ομοιομορφία της αστικής ζώνης άρχισε να σπάει και τα ονόματα των δρόμων να γίνονται γνώριμα, η πόλη έγινε εγώ και εγώ η πόλη. Με άλλαζε με τις εικόνες και τις εμπειρίες που εισέβαλλαν στη ζωή μου, την άλλαζα φθείροντας με τα παπούτσια μου τους χιλιοπατημένους δρόμους της· ενώνοντας την ανάσα μου με τον αέρα της· προσθέτοντας τη φωνή μου στο θόρυβό της· ενσωματώνοντας τη δράση μου στην κίνησή της.

Και ο ήλιος όντως ανέτειλε· ζεσταίνοντας την πόλη, φωτίζοντας τις γκρίζες γωνίες της, που περίμεναν από εμένα να τις ζωγραφίσω, σαν ολόλευκος καμβάς. Τα χρώματα: οι εμπειρίες μου. Σε αυτή τη γωνία χάθηκα / σε αυτή τη γειτονιά περπάτησα / σε αυτό το δρόμο απελπίστηκα / εδώ έκλαψα / εκεί μέθυσα / παρακεί φίλησα / λίγο πιο πέρα αγάπησα… την πόλη και τους ανθρώπους.

Ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης με τους οποίους μας ένωσαν δυο πράγματα: η απόφασή μας να έρθουμε σε αυτό τον τόπο και μια λάμψη στα μάτια, που έδειχνε ότι θα «κολλήσουμε».

Μια πόλη είναι όλοι οι άνθρωποι που την περπάτησαν και την περπατάνε, που ανέπνευσαν, ονειρεύτηκαν και σκόνταψαν στους δρόμους της. Και η Βαρκελώνη από αυτή την άποψη είναι απέραντη, αφού τη διαβαίνουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, δίνοντάς της ύλη, εικόνα και ψυχή από τόπους μακρινούς. Σου προσφέρεται ως σκηνικό και ως ψυχή της δράσης. Κάθε γωνία μπορεί να σου επιφυλάσσει μια ξεχωριστή εικόνα, μια όμορφη στιγμή. Η ομορφιά της είναι η ζωή στους δρόμους, το γέλιο, η μουσική. Περιπλανήσου στους δρόμους της και αφουγκράσου· θα φτάσουν στα αυτιά σου οι ήχοι ενός θρήνου φλαμένκο, τύμπανων, εξωτικών οργάνων, ανθρώπων που μιλούν ακατάπαυστα· είναι ο ρυθμός της πόλης, που σε λίγο συντονίζεται με την καρδιά σου.

Υ.Γ.: Ο τίτλος La Rumba de Barcelona είναι φυσικά από τον Manu Chao· δεν μπορώ να φανταστώ τραγούδι που να ταιριάζει καλύτερα σε αυτή την πόλη!

Και στη φωτογραφία, ένα στιγμιότυπο από τους δρόμους της Βαρκελώνης...

Πώς να τη βγάλετε καθαρή από απόπειρα ανθρωποκτονίας χρησιμοποιώντας τη μητρική σας γλώσσα

ENGLISH

Δευτέρα πρωί και φεύγω τρέχοντας για τη δουλειά· θ’ αργήσω, παίρνω το ποδήλατο να φτάσω πιο γρήγορα – κακή ιδέα, τελευταία όλο σε μπελάδες με βάζει. Λίγα μέτρα πριν τον προορισμό μου, να σου ένας γέρος στη μέση της Gran Via, που τη δεδομένη ώρα ήταν τίγκα στην κίνηση. Σταματάω τελευταία στιγμή πριν τον πατήσω. Κακώς, γιατί αυτός αντί να ευχαριστήσει την καλή του τύχη και τα καλά μου αντανακλαστικά, τα παίρνει, με αρπάζει από τον ώμο και δε μ’ αφήνει με τίποτα. Και τώρα, πώς ξεμπλέκω από αυτόν

α. Όσο γίνεται πιο γρήγορα για να μη χάσω το τρένο

β. Χωρίς να του χώσω κανένα φούσκο, γιατί σέβομαι την ηλικία του, μη χέσω

γ. Χωρίς να μας πατήσουν τα αυτοκίνητα, που, καθώς είχε ανάψει το πράσινο, περνούσαν ξυστά από δίπλα μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Κάτι το άγχος, κάτι η σύγχυση, κάτι τα νεύρα μου, ξεσπάω στη γλώσσα μου. Αρνούμαι να μιλήσω λέξη ισπανικά, ούτως ή άλλως ο τύπος δε μου φαινόταν να παίρνει από λόγια, και αρχίζω τα ελληνικά, για να βαρεθεί να μιλάει μόνος του και να μ’ αφήσει. Τίποτα! Ντε και καλά ήθελε να με χώσει στην ψειρού επειδή έτρεχα γρήγορα! Ευτυχώς σταματάει ένας μοτοσικλετιστής, με γλιτώνει από τα νύχια του γέρου και τον μπινελικώνει και από πάνω λέγοντάς του «Μα καλά, είσαι παλαβός; Άφησέ την, είναι ξένη, δε σε καταλαβαίνει!». Χεχεχε, αυτό που περίμενα ν’ ακούσω. Α-κρι-βώς!

Τη στιγμή που την κάνω, γυρίζω προς το γέρο και σε μια ύστατη προσπάθεια να μοιραστώ μαζί του κάτι από τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας του φωνάζω: «Μαλλλάκα, ε μαλλλάκα» (Με Θεσσαλλλονικιώτικη προφορά, εξ ου και τα τρία «λλλ»).

Φτάνω στο σταθμό ακριβώς τη στιγμή που φεύγει το τρένο, ευτυχώς το πρόλαβα. Προσπαθώντας να χαλλλαρώσω (να ’τη η προφορά και πάλι), σκέφτομαι τι βολικό που είναι ενίοτε να μιλάς μια γλώσσα που κανείς (σχεδόν) δεν καταλαβαίνει. Τα ελληνικά είναι για μένα το τέλειο όπλο για να γλιτώνω από τους ενοχλητικούς.

Σου την πέφτει κανένας μεθυσμένος στο μπαρ; Σου ζητάει κανένα πρεζόνι ψιλά; Σου τα πρήζουν γενικώς; Μιλάς ελληνικά, βλέπουν ότι δε βγαίνει συνεννόηση και εντός ολίγων δευτερολέπτων σε αφήνουν στην ησυχία σου – αποστολή εξετελέσθη!

Ξέρω, θα μου πείτε ότι υπάρχουν χιλιάδες ελληνικές λέξεις στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά. Όμως καμία από αυτές δεν είναι από τις ωραίες λέξεις που χρησιμοποιούμε σε καταστάσεις τσατίλας. Δηλαδή δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ όταν έχω νεύρα δύσκολα χρησιμοποιώ τις λέξεις «ιστορία», «ψυχολογία», «φωτογραφία», «χάος», «φιλοσοφία», ή «αιμορροΐδες» .

Εξάλλου, αν τα έχεις πάρει για τα καλά, ακόμα και να το θέλεις, άντε να σου βγει το μπινελίκι σε μεταγλώττιση.

Δηλαδή σε οποιαδήποτε στιγμή… πάθους, οι ξένες γλώσσες πάνε περίπατο. Ναι, μιλάω για το σεξ, πάλι! Άντε να μεταφράσεις στον όμορφο και πρόθυμο να σε ικανοποιήσει αλλοδαπό, που απορεί τι μουρμουρίζεις, το «τι μου κάνεις παιχταρά μου». Πες το με τη γλώσσα του σώματος, θα καταλάβει σίγουρα! ;)

Βέβαια, αμέσως μετά την εν λόγω πράξη (το σεξ ντε), τα ελληνικά και πάλι αποδεικνύονται πολύ βολικά, αν θέλεις να καυχηθείς για τα κατορθώματά σου στους επίσης Έλληνες φίλους σου, χωρίς να σε νοιάζει για το αν θα σε ακούσει κανείς τριγύρω, γιατί νομίζεις ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει. Νομίζεις…

Κάπως έτσι μια ηλιόλουστη μέρα σε ένα εστιατόριο στη Βαρκελώνη, μου αφηγούνταν ένας φίλος μου την πιο πρόσφατη σεξουαλική του εμπειρία, με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια· πάνω που είχαμε φτάσει στο φλέγον θέμα της κορύφωσης, κάποιος από το διπλανό τραπέζι του απευθύνει το λόγο στα ελληνικά: «Εσύ εδώ; Τι κάνεις;». Όχι μόνο είχαμε μια Ελληνίδα δίπλα, αλλά την γνώριζε κιόλας προσωπικά!

Εννοείται πως ο φίλος μου ήθελε πρώτα να με σκοτώσει που πιάνω τέτοια θέματα μεσημεριάτικα (μα κάνουν καλό στη χώνεψη!) και δεύτερον να πεθάνει από τη ντροπή του. Δεν ξέρω πώς τη γλίτωσα, αλλά αυτή τη φορά σίγουρα δε θα τη βγάλω καθαρή αν διαβάσει το blog μου – αν αυτό το post είναι το τελευταίο, θα πει ότι πραγματοποίησε την απειλή του και με ξέκανε, οπότε αντίο καλοί μου φίλοι!

Γι’ αυτό λοιπόν, μάθετε ξένες γλώσσες που δεν μιλάει «σχεδόν» κανείς γύρω σας, ελληνικά, βασκικά, σουαχίλι, ό,τι και να επιλέξετε, θα σας βγάλει από δύσκολες καταστάσεις με τρελούς ή ενοχλητικούς… προσοχή όμως σε αυτό το «σχεδόν»!

Υ.Γ. Αυτό το post το γράφω μέσα στο τρένο, στα ελληνικά. Η διπλανή μου κοιτάζει το γραπτό μου απορημένη, «Μα τι αλφάβητο είναι αυτό;». Ελληνικό :D

Ναι, εγώ είμαι αυτή στη φωτογραφία! Αλλά μη φοβάστε, κρατάω νεροπίστολο!