Χθες ήταν το τελευταίο μου μάθημα για το διδακτορικό. Δώσαμε τις τελικές εργασίες και βγήκαμε με τον καθηγητή μας για μια μπυρίτσα. Μας είπε ότι του χρόνου βγαίνει στη σύνταξη. Όταν μας αποχαιρέτησε, τον καθένα ξεχωριστά, παρατήρησα κάτι παράξενο στο βλέμμα του… Και ξαφνικά κατάλαβα: ήμασταν οι τελευταίοι μαθητές του. Αποχαιρετώντας εμάς αποχαιρετούσε ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής του, τη διδασκαλία. Τέλος εξαμήνου για μας. Τέλος εποχής για εκείνον.
Κάποιες φορές ένας άνθρωπος – φίλος, δάσκαλος, μαθητής, γνωριμία, one-night-stand – γίνεται σημαντικός χωρίς να το καταλάβει, απλά και μόνο επειδή εμφανίζεται σε μια καμπή της ζωής σου και γίνεται η προσωποποίηση μιας σημαντικής αλλαγής.
Κάθε στιγμή λέμε αντίο σε ένα κομμάτι της ζωής μας και προχωρούμε σε κάτι άλλο, χωρίς να το καταλάβουμε. Όμως υπάρχουν στιγμές που γίνεται φανερό ότι αλλάζεις δρόμο, ότι αφήνεις κάτι πίσω σου, λες αντίο σε μια εποχή και καλημέρα στην αλλαγή.
Χαμένη σε αυτές τις σκέψεις, ενώ καθαρίζω το σπίτι μου… γι’ αυτό δεν τελειώνω ποτέ! Μόλις μετακόμισα σε ένα νέο σπίτι, οπότε μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι. Προσπαθώντας να τιθασεύσω το χάος, ανακαλύπτω ένα φάκελο. Φωτογραφίες… Από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα. Βλέπω τον εαυτό μου σε αυτές και θυμάμαι τα δικά μου «αντίο» σε ανθρώπους και στιγμές. Κάποιες φάσεις έφυγαν σιωπηλά, άλλες εξαιτίας μιας συνειδητής απόφασης που με έφερε ένα βήμα μπροστά. Πόσο έχω αλλάξει όλο αυτό τον καιρό; Αναγνωρίζω τον εαυτό μου ακόμα και στις φωτογραφίες όπου είμαι μωρό, το ίδιο πρόσωπο, οι ίδιες εκφράσεις. Όμως τόσο διαφορετική ταυτόχρονα.
Βλέπω τις φωτογραφίες των φίλων μου… Είμαι τυχερή, έχω κρατήσει τους ίδιους καλούς φίλους από τότε που ήμουν μικρή και όχι μόνο γνωρίζω το αμαρτωλό παρελθόν τους (έρωτες, περίεργα κουρέματα, σιδεράκια) αλλά έχω και τις φωτογραφίες-ντοκουμέντα για να το αποδείξω! Άστο καλύτερα όμως, γιατί έχουν και αυτοί ανάλογα ντοκουμέντα από το δικό μου παρελθόν, με φούστες λαμπάντα, με καρό πουκάμισα στιλ Nirvana, με ελάχιστο ρουχισμό στη Μύκονο… Μπα, άσε!
Τελευταία συνέβησαν πολλές αλλαγές στις ζωές των δικών μου: νέες δουλειές, σχέσεις, σπίτια… Ένας τυφώνας αλλαγών! Έχουν όλοι στρέψει τη ζωή τους σε διαφορετική κατεύθυνση μέσα σε ένα χρόνο.
Το ίδιο και εγώ…
Φαίνεται περίεργο, αλλά συμβαίνει. Για πολλά χρόνια περπατάς αργά και σταθερά, οι αλλαγές προκύπτουν ανεπαίσθητα, καθώς το ένα βήμα οδηγεί στο άλλο φυσικά.
Άλλες φορές… Πήδα, βούτα, τρέξε, πέσε, σήκω, άλλαξε κατεύθυνση!
Καθώς λοιπόν προχωρούσε σε ένα δρόμο που είχα ορίσει-ανοίξει-οραματιστεί, ξαφνικά, πριν από δυόμισι χρόνια, να’ σου το Πρόβλημα. Με κεφαλαίο Π. Γιατί ήταν τεράστιο και ανυπέρβλητο. Άλλαξε τη ζωή μου και το χαρακτήρα μου. Όσο πιο μεγάλη, βίαιη και ξαφνική η αλλαγή, τόσο περισσότερο σε επηρεάζει.
Προσπαθούσα να το λύσω, για ενάμισι χρόνο πάλευα μάταια, με όλη μου τη δύναμη, αλλά δεν ήταν στο χέρι μου. Καθώς προσπαθούσα να το λύσω, σαν Γόρδιος Δεσμός μπλεκόταν ολοένα και περισσότερο συμπαρασύροντας τη ζωή μου στον πάτο. Ώσπου αποφάσισα να πάρω ένα μάθημα από την ιστορία και να διδαχτώ από τους προγόνους ημών:
«Στο Γόρδιο υπήρχε ένα κάρο βοδιού δεμένο με έναν πολύπλοκο κόμπο. Σύμφωνα με το θρύλο, αυτός που θα το έλυνε, θα κυρίευε όλη την Ασία. Το 333π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος πήγε εκεί και προσπάθησε να το λύσει, αλλά μάταια. Έτσι, πήρε ένα σπαθί και έκοψε τον κόμπο. Και κυρίευσε την Ασία…»
Αν δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει να πάρεις δραστικά μέτρα, να ξεκόψεις. Και αν πάλι δεν βγει από τη ζωή σου, αλλάζεις ζωή, βρίσκεις μια νέα ζωή και ένα νέο εαυτό.
Για μια ακόμα φορά έπρεπε να αλλάξω, αυτή τη φορά επειδή το ήθελα και όχι επειδή με ανάγκαζε το Πρόβλημα.
Πώς;
Πρώτο βήμα – Αλλαγή εμφάνισης: Εντάξει, δεν είναι και το πιο φιλοσοφημένο πράγμα στον κόσμο (υποθέτω ότι σε κάθε τεύχος του Cosmopolitan υπάρχουν συμβουλές με το πώς να το πετύχετε) αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να αντισταθώ· κούρεψα και έβαψα τα μαλλιά μου, άλλαξα το σώμα μου με ατελείωτες ώρες πόνου στο γυμναστήριο (ωχ βώχ!), αγόρασα τόνους ρούχα και παπούτσια. Τι, εσείς δεν έχετε περάσει τέτοια φάση; Προσοχή τότε: αν αποφασίσετε να κάνετε τη μεγάλη Αλλαγή κατά τη διάρκεια των εκπτώσεων, όπως έκανα εγώ, θα σας βγει με 50% έκπτωση! Αυτό και αν είναι ευκαιρία!
Επόμενο βήμα – Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη γιατί δε γυρνάω τα βράδια στο σπίτι: Αλλαγή σκηνικού, έξοδοι με φίλους ολημερίς (και ολονυκτίς), γλέντια, νέες γνωριμίες. Προσοχή όμως! Με μέτρο, όσο γίνεται, γιατί να αλλάξουμε ζωή είπαμε, όχι να τρέχουμε σε κέντρα απεξάρτησης από το αλκοόλ.
Και τώρα; - Κάτι έλειπε… Χρειαζόμουν κάτι ακόμη… Είχα μια ιδέα, αλλά δεν έπρεπε να πάρω απόφαση εν θερμώ…
Ή μήπως έπρεπε;
Τρεις μέρες αφότου έκοψα το Γόρδιο Δεσμό, σε ένα ταχυδρομείο, κάπου στη Θεσσαλονίκη: Κρατάω δύο φακέλους. Πρέπει να ταχυδρομήσω έναν από αυτούς, αλλά ποιον; Με λίγη τύχη και πολλή προσπάθεια (δηλαδή διάβασμα, πάλι!) μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου με αυτούς. Μια μικρή αλλαγή – να κάνω αυτό που θέλω σε ένα μέρος όπου θα είμαι με αυτούς που αγαπάω / Vs. Μια μεγάλη αλλαγή – να κάνω αυτό που θέλω σε ένα μέρος όπου δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα και κανέναν, μια φυγή στο άγνωστο. Περιεχόμενα – Φάκελος Νο.1: Αίτηση για υποτροφία εσωτερικού / Φάκελος Νο.2: Αίτηση για υποτροφία εξωτερικού. Περιμένω στην ουρά ανίκανη να αποφασίσω. Λέω στον εαυτό μου ότι όποιον φάκελο θέλει να δώσει το χέρι μου, αυτή θα είναι και η απόφασή μου.
Γκλιν γκλονγκ! Η σειρά μου.
Ταχυδρομώ τον έναν από τους φακέλους και πετάω τον άλλο στα σκουπίδια.
Τι εννοείτε ποιον; Δε διαβάσατε το προφίλ μου; ;)
Υ.Γ.: Υπάρχει πάντα ένα υστερόγραφο! Αυτή τη φορά, ας τραγουδήσουμε λίγο Bowie!
| I still don't know what I was waiting for I watch the ripples change their size | Ch-ch-ch-ch-Changes (Changes, by David Bowie) |
Η φωτογραφία είναι από το τείχος του Βερολίνου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου