That crazy Casbah jiiiiiiiive!

Με αεροπλάνα και βαπόρια… Απίστευτα χιλιόμετρα έχει γράψει το κοντέρ μου την τελευταία βδομάδα· Ολλανδία, Ισπανία, Ελλάδα, με κάθε μεταφορικό μέσον: αεροπλάνο, ποδήλατο, τρένο, αυτοκίνητο, καράβι. Πάντα με το mp3 παρέα, για να περνάει η ώρα ευχάριστα με μουσική.

Αλλάζοντας τραγούδια ασταμάτητα στα ταξίδια μου, σκεφτόμουν ότι κάθε τραγούδι είναι από μόνο του ένα ταξίδι, σε στιγμές που ζήσαμε ή θα ζήσουμε: το «Spoons» του Damon Albarn με πηγαίνει σε ένα βροχερό περίπατο στο Φιλοπάππου πρόπερσι, το «You’re so great» των Blur στη Μύκονο πριν από καμιά δεκαετία, το «Ventilaor R-80» των Ojos de Brujo στην αγαπημένη μου Βαρκελώνη που απέχει λίγες μέρες από το τώρα, το «Oh, my Golly» των Pixies στην εφηβεία -προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή, το «Ja sei namorar» των Tribalistas στη Βραζιλία όπου θα πάω σε λίγους μήνες –αλλά ήδη έχω αρχίσει να την ονειρεύομαι.

Τα περισσότερα τραγούδια μου θυμίζουν μια στιγμή ή ένα πρόσωπο και όταν τ’ ακούω κάνω ταξίδι στον τόπο και στο χρόνο· ενώ παράλληλα εναποτίθενται πάνω του τα χρώματα και οι μυρωδιές της κάθε στιγμής που τ’ ακούω.

Καμιά φορά το «φόρτωμα» είναι τόσο μεγάλο για ένα και μόνο τραγούδι, που δυσκολεύομαι πια να το ακούσω: για παράδειγμα το Clandestino του Manu Chao, το έχω συνδέσει με τόσες στιγμές και πρόσωπα επί μια δεκαετία και βάλε, ώστε δεν μπορώ πια να συγκεντρωθώ στη μελωδία (είναι και οι στίχοι τόσο δυνατοί…).

Τις περισσότερες φορές οι εικόνες έρχονται και σε πλημμυρίζουν ξαφνικά, όμως άλλες φορές το ξέρεις ότι θα συμβεί ήδη από τη στιγμή που φορτώνεις το mp3 player με τραγούδια.

Αντίθετα, αν ακούς ραδιόφωνο μπορεί να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με όλες αυτές τις αναμνήσεις και τις μελωδίες απροειδοποίητα. Αν πάλι είσαι εσύ αυτός/αυτή που παίζει τη μουσική, έχεις πολύ έντονο το αίσθημα ότι μοιράζεσαι δικές σου στιγμές με όσους σε ακούνε, ανθρώπους που μπορεί και να μην έχεις δει ποτέ, αλλά είναι εκεί και επικοινωνείτε μέσω της μουσικής.

Από τη θέση του ακροατή, την προηγούμενη βδομάδα, λίγες ώρες πριν πάρω την πτήση μου για Ελλάδα, είχα μπει στη ραδιοφωνική παρέα του Casbah. Αποτέλεσμα: πρώτον, να αφαιρεθώ και παραλίγο να ξεχάσω τον υπολογιστή μου στην Βαρκελώνη (Bir, σε καθιστώ υπεύθυνο) και δεύτερον: δυο μέρες αργότερα ονειρεύτηκα ότι ξανάκανα εκπομπή στο Casbah. Ευτυχώς το όνειρό μου έγινε γρήγορα πραγματικότητα. Σήμερα, 8-9 έπαιζα μουσική στο Casbah.

Επειδή έτσι μου επιβάλλει η παιδεία και η ανατροφή μου (ροκού από την κούνια μου γαρ, ασχέτως που τελευταία το έχω γυρίσει στα μπίτια) ξεκίνησα με τους City’s Last Noise, ένα συγκρότημα της Βαρκελώνης που προπαγανδίζω όπου βρεθώ και όπου σταθώ. Αφού έκανα τους ακροατές να υποφέρουν χοροπηδώντας σε ρυθμούς punk μέσα στη ζέστη, είπα ν’ αφήσω να μπει λίγο δροσερό αεράκι έθνικ στο ραδιόφωνο. Να η λίστα των τραγουδιών που έπαιξα:

1. City’s Last Noise – Beneath the waves

2. Cat Power – Nude as the news

3. PJ Harvey – 50ft Queenie

4. Pixies – Oh my Golly!

5. Blur – You’re so great
6. Xaxakes – Vasilias

7. Cardigans – My favorite game

8. Mano Negra – King Kong Five

9. Asian Dub Foundation – Collective Mode

10. Amadou et Mariam – La réalité

11. Rodes feat. Arvanitaki – Fovamai

12. Jarabe de Palo – La Flaca

13. Dusminguet – Le cha cha cha

14. Ojos de Brujo – Ventilaor R-80

15. Tribalistas – Ja sei namorar

16. Damon Albarn & Co. – Spoons

17. Les Negresses Vertes – La valse

18. The City’s Last Noise - Bones

Θα τα πούμε στο Casbah ;)

Μέχρι τότε, δείτε κάτι παλιό αλλά αγαπημένο (Mano Negra, King Kong Five):

Ο τίτλος είναι από το Rock the Casbah των Clash. Στη φωτογραφία, ένα graffiti από τη Raval στη Βαρκελώνη…