Επιστροφή.gr

ENGLISH

Ταξί #1: [προς το ραντεβού] Μπουζούκια στο ραδιόφωνο, βρίσιμο στους περαστικούς και μετά καυγάς: ο ταρίφας ήθελε να με πείσει ότι το να κουβαλάς ένα 50ευρω ισοδυναμεί με το να μην έχεις χρήματα, γι’ αυτό πρέπει να τον προειδοποιείς πριν μπεις – πού να βρει τα ρέστα ο καημένος. Εγώ να προσπαθώ να τον πείσω ότι το χαρτονόμισμα των 50 ευρω είναι λεφτά.

Ταξί #2: [προς το σπίτι] Chill out μουσική, πανσέληνος έξω από το παράθυρό μου και ένας εξαιρετικά ομιλητικός ταξιτζής, που να προσπαθεί να μου μεταγγίσει τη σοφία που αποκόμισε από τη ζωή και να μιλάει για τα πάντα, από οικολογία μέχρι τους κινδύνους της ασφάλτου.

Λίγες ώρες μετά την άφιξή μου, με μόλις δύο ταξί, ήταν ήδη ξεκάθαρο: επέστρεψα.

Συναντήσεις με φίλους - ξεχωριστούς φίλους, μουσακάς, ντομάτα με φέτα, βόλτα στη θάλασσα, η φράση εσυποτεθακανειςοικογενεια να ηχεί στ’ αυτιά μου: επέστρεψα.

Και προσπαθώ να προσαρμοστώ στην ελληνική πραγματικότητα, με τα κακά και τα καλά της. Ήδη τράκαρα μια διαδήλωση όπου ο κόσμος δεν διαμαρτυρόταν για το γεγονός ότι παίρνει 1000 ευρώ το μήνα (ή λιγότερα) ή για το ότι η Θεσσαλονίκη είναι από τις πιο μολυσμένες πόλεις της Ευρώπης, αλλά επειδή ο Απόλλωνας Καλαμαριάς δε τα πηγαίνει καλά στο πρωτάθλημα. Αλλά και έζησα μια όμορφη καλοκαιρινή βραδιά – από αυτές που όλοι θέλουν να κρατήσουν κι άλλο κι άλλο, και μένουν μέχρι αργά το βράδυ στους δρόμους να πίνουν και να τα λένε. Και ξαναείδα τη Θεσσαλονίκη: με τις αντιφάσεις, το λούστρο και την παρακμή της, την παράξενη ομορφιά της.

Όπως έχω ξαναπεί: να ζεις έξω και να επιστρέφεις σου δίνει ένα περίεργο συναίσθημα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά την άφιξή σου, ήδη νιώθεις ότι δεν έφυγες ποτέ, ήδη έχεις γίνει ένα με το μέρος· «η ισπανική προφορά σου άλλαξε» μου είπε η LuV στο τηλέφωνο, λίγο αφότου έφτασα (η ποντιακή – Σαλλλλονικιώτικη προφορά επέστρεψε!).

Την προηγούμενη μέρα, στη βόλτα μας στη Βαρκελώνη, γκρίνιαζα για το ότι δεν ήθελα να φύγω· κανείς δε θέλει να φύγει από αυτή την πόλη, όσοι φίλοι μου το έκαναν να γυρίζουν ξανά και ξανά.

Τώρα όμως η Βαρκελώνη είναι εκεί σαν μια παράλληλη πραγματικότητα, μια παράλληλη ζωή – όπως θα έλεγε η LuV, είναι σαν το πρόγραμμα “Parallel”: κάνεις install στον Mac σου και μετά περνάς από Mac σε Windows ή σε Linux χτυπώντας ένα βελάκι στο πληκτρολόγιο. Μου λείπει η BCN και θέλω να ξαναγυρίσω, αλλά όσο είμαι εδώ, είναι τόσο φυσικό να είμαι εδώ. Και όταν επιστρέψω, θα είναι σαν να μην έλειψα ούτε μια μέρα. Κουβαλάω και τις δυο πόλεις μέσα μου. Και τις δύο ζωές.

Τώρα ετοιμάζω τα πράγματά μου για τη θάλασσα· τη θάλασσα στα καλύτερά της, όταν έχεις όλη την παραλία για πάρτη σου και όταν μπαίνεις στη θάλασσα είναι τόσο καθαρή και ήρεμη που βλέπεις και το παραμικρό βοτσαλάκι στο βυθό. Και όταν βγαίνεις ή ξαπλώνεις στην παραλία με τις ώρες ή πηγαίνεις να παίξεις κανα τάβλι και να πιεις φραπέ στο beach bar. Καλοκαίρι στην Ελλάδα… Ό,τι καλύτερο :)

Στη φωτογραφία, η ο-ο-ο-ο όμορφη Θεσσαλονίκη...