Ο κώδικας είναι ποίηση (ναι, αλλά τι θέλει να πει ο ποιητής;)

Μια φορά και έναν καιρό, κρατούσα μολύβι στο χέρι. Έγραφα, έσβηνα, αν εξαιρέσουμε ότι μονίμως μουντζουρωνόμουν (γιατί ο δυτικός τρόπος γραφής είναι πρόβλημα για έναν αριστερόχειρα – γράφεις κάτι και μετά περνάει το χέρι σου από πάνω και το σβήνει) η ζωή κυλούσε ήρεμα.

Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως στα θρίλερ του Carpenter, όπου σε μια ήσυχη (αμερικάνικη, οφ κορς) πόλη εμφανίζεται ο παρανοϊκός δολοφόνος και τους ξεκάνει όλους, ξεκινώντας από αυτόν με το χειρότερο κούρεμα προχωρώντας μέχρι να φτάσει στην πρωταγωνίστρια, που είναι όμορφη αλλά και έξυπνη, οπότε τον τρώει πριν τη φάει, όμως ο δολοφόνος εκεί που μοιάζει νεκρός σηκώνεται ξαφνικά όρθιος μέσα στα αίματα και κάνει μια ύστατη απόπειρα να τη σκοτώσει, για να φάει το τελειωτικό χτύπημα κατακέφαλα, να ξεπηδήσει ένα σιντριβάνι αίματος και να πέσουν οι τίτλοι του τέλους -με τελευταία σκηνή την ηρεμία να έχει επανέλθει στην αμερικάνικη κωμόπολη… μα καλά, πού θέλω να καταλήξω;

Α, ναι… και μετά ήρθαν οι υπολογιστές. Chat, internet, database, server, host, file transfer protocol, cookies, control panel, η ζωή μου έγινε ένα ασταμάτητο 0100101001… Τα υπαρξιακά μου προβλήματα ψηφιοποιήθηκαν: έκανα upload στο CMS αλλά μετά έγινε αυτόματο update που μου δημιούργησε πρόβλημα στο login, άσε που παρόλα τα plugin το UTF-8 δεν λειτουργεί σωστά με αποτέλεσμα οι ελληνικοί χαρακτήρες να μην εμφανίζονται, από πάνω έρχεται και το πρόβλημα {(#%_!^*)} στη γραμμή 32 του %.php και το adminpanel μου τα έπαιξε και εμφανίζει μόνο html.

Τόσες συμφορές μαζεμένες, ούτε ο Βασιλάκης Καΐλας να ήμουν. Πάσχισα να πάρω τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά τίποτα. Μάταια χύνονταν τα δάκρυα στο πληκτρολόγιο, μάταια εκσφενδονίζονταν φτυσίματα στην οθόνη, στο βρόντο όλες οι ευχές και κατάρες. «Ρε, κάνε ρε αυτό που σου λέω!» «Μπριτς κοκό!» Μου απαντούσε με αυθάδεια.

Η διεθνής ιντερνετική κοινότητα συμπαραστάθηκε στη δυστυχία μου: αναστεναγμοί και λυγμοί ακούστηκαν απανταχού της γης, από την Ισπανία μέχρι το Χονγκ Κονγκ. Ξαφνικά ανακάλυψα τον νέο τρόπο ομαδικής (ψυχο-)θεραπείας: Τα φόρουμ.

«Μη στεναχωριέσαι, και εγώ είχα το ίδιο πρόβλημα, αλλά διορθώθηκε μόλις απέκτησα πρόσβαση στο ftp και διόρθωσα το php».

«Είναι θέμα browser, θα τα καταφέρεις»

«Δες τα cookies και τα cache σου»

«Ένα καταραμένο bug είναι μονάχα, εύκολα μπορεί να διορθωθεί το θέμα»

Κάθε τους υπόδειξη με έστελνε να κάνω μια νέα διόρθωση και κάθε διόρθωση με έφερνε αντιμέτωπη σε νέα προβλήματα, και να σου με πάλι να πληκτρολογώ στα φόρουμ:

«δεν μπορώ να κάνω login»,

«δεν μπορώ να δω το administration panel»,

«δεν μπορώ να κάνω data upload»

«δεν μπορώ να αναπνεύσω».

Προσευχήθηκα στην αγία httpία και τον άγιο google, καταράστηκα τους χίλιους bugοδαίμονες. Μάταια!

Το θέμα δεν θα το έλυνε η παραδοσιακή ιατρική ή η ψυχολογική στήριξη των απανταχού μουντζωμένων από την τύχη και τα προγράμματα. Χρειαζόμουν κάποιον με υπερφυσικές δυνάμεις: απευθύνθηκα στον σούπερμαν και τον Τσακ Νόρις, που συγκινήθηκαν από το δράμα μου (ή κουράστηκαν από τα τηλεφωνήματα και τα mail μου) και έσπευσαν να με βοηθήσουν. Κάθε λέξη τους με έστελνε να ψάχνω στο google με τις ώρες:

τι είναι dns;

τι είναι sql;

τι είναι internet;

υπάρχει θεός;

Αλλά και πάλι, οι άνεμοι της ροής δεδομένων δεν έπνεαν ευνοϊκά και έμεινα να κοιτάω την ολόλευκη screen page που πάσχιζε να κατεβάσει τα δεδομένα μου αλλά δε το κατόρθωνε με τίποτα.

Και τη στιγμή που τραγουδούσα το «έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, databasούλες», ο από μηχανής θεός, Batman και Joker στο ίδιο πακέτο, μου έδωσε την ενθάρρυνση που χρειαζόμουν και τις γνώσεις που μου έλειπαν (και στο τέλος μου έριξε και μια κατσάδα που την είδα web designer και προγραμματίστρια, τρομάρα μου!). Έτσι, δάμασα τα ατίθασα αρχεία, εξολόθρευσα με κατσαριδοκτόνο τα απαίσια bugs, τακτοποίησα το χάος των δεδομένων.

Έμεινα άναυδη από έκπληξη, ηδονή και ευγνωμοσύνη. Σχεδόν δάκρυσα όταν είδα το πρόγραμμα να ακολουθεί τις εντολές μου σαν υπάκουο σκυλάκι…

Η ζωή και πάλι κυλούσε ήρεμα, έγραφα στο πληκτρολόγιο και το internet τα έδειχνε, έτσι απλά, σαν να γύρισα και πάλι στο μολύβι και το χαρτί της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας.

[«Τίτλοι τέλους»… ή «Συνεχίζεται»… γιατί συνήθως τα θρίλερ του Carpenter έχουν και sequel…]

Υ.Γ.: Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το Wordpress…